LOST series: 10 χρόνια μετά. Τι συνέβη στο Series Finale;

23 Μαίου 2010. Προβολή τελευταίου επεισοδίου LOST. Τι συνέβη τελικά; Βλέπαμε 6 σεζόν μάταια; Και όμως ΌΧΙ!

10 χρόνια πριν τελείωσε η προβολή της επικής σειράς LOST!
Άφησε σε μεγάλο μέρος του κοινού – μαζί και σ’ εμένα – μια απογοήτευση, κυρίως με την ερμηνεία ότι όλα όσα βλέπαμε τόσα χρόνια ήταν μάταια μιας και όλοι ήταν από την αρχή νεκροί. Ε λοιπόν όχι. Ήρθε η ώρα να αποκατασταθεί η αλήθεια, και να επανέλθει το LOST στο βάθρο των καλύτερων σειρών στην ιστορία.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΤΟ LOST

Στο φινάλε δεν συμβαίνει τίποτα τέτοιο. Όσα έγιναν στο νησί είναι πραγματικά, και το λέει ξεκάθαρα ο πατέρας του Τζακ στο τέλος όταν ο Τζακ βλέπει το κενό ανοιχτό φέρετρο. Το ξαναλέω: Όσα έγιναν στο νησί είναι πραγματικά, και μόνο «τώρα» είναι όλοι νεκροί. Που βέβαια το ΤΩΡΑ είναι σχετικό, μιας και δεν υπάρχει χρόνος με την γραμμική έννοια μετά θάνατον. Δεν πέθαναν όλοι ταυτόγχρονα!
Αυτό ίσως νομίσαμε όταν τους είδαμε όλους μαζί, και συμπεράναμε ότι όλοι πέθαναν μαζί, άρα δεν πήγαν ποτέ στο νησί. Αλλά «Εκεί» -στην Εκκλησία- ο χρόνος δεν κυλά το ίδιο, απλά όλοι φτιάξανε αυτή την «πραγματικότητα» για να βρεθούν ξανά όσοι στιγματίστηκαν από το νησί και για εκείνους που το σημαντικότερο γεγονός της ζωής τους ήταν να βρεθούν σε αυτό το νησί. Γι’ αυτό και στο τέλος δεν είναι όλοι οι ήρωες εκεί, λείπει ο Μάικλ, ο Γουόλτ, και άλλοι.. Επίσης ο Μπεν δεν μπαίνει μέσα, ίσως έχει πράγματα να κάνει ακόμα με την Άλεξ. Μια τελευταία εξιλέωση;
Θα μπορούσα να πω κι άλλα, αλλά με μεγάλη χαρά βρήκα χτες αυτό το βίντεο που ανέβηκε 6 μήνες πριν, και λέει ακριβώς την παραπάνω ερμηνεία μαζί με κάποιες άλλες λεπτομέρειες. Διαρκεί 12 λεπτά, και αξίζει πραγματικά. Δείτε το!

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ

Στο διά ταύτα όμως.. Γιατί ρε παιδιά δεν καταλάβαμε το φινάλε;
Πρέπει να θυμήσω ότι τότε η σειρά παιζόταν για 6 χρόνια, και το κοινό την παρακολουθούσε επεισόδιο επεισόδιο.. Με τα forums να παίρνουν φωτιά, και τις ερμηνείες των fans ήδη να έχουν σκεφτεί άπειρα διαφορετικά φινάλε, μοιραία οι προσδοκίες αυξάνονται σε τέτοιο βαθμό, ώστε όποιο κι αν ήταν το φινάλε, πάντα θα απογοήτευε.
Επίσης κάπου είχαμε κουραστεί, γιατί 6 χρόνια είναι αυτά.. Και μιλάμε για 2004-2010, που δεν ξέραμε τι πάει να πει Σειρά από το εξωτερικό που σε καθηλώνει, κλπ κλπ, όπως τώρα με NETFLIX και άλλα..

Τώρα στην καραντίνα, είδα τη σειρά ξανά, αλλά αυτή τη φορά σερί. Στα 00s βλέπαμε το LOST επεισόδιο-επεισόδιο και όταν τελείωνε η σεζόν, περιμέναμε υπομονετικά για την επόμενη και ξανά μετά οι προβολές. Όμως το LOST είναι μια σειρά με πάρα πολλές λεπτομέρειες που ο θεατής πρέπει να παρατηρεί και να θυμάται, αλλιώς κάπου χάνεται το νόημα στην πορεία.

Ξαναβλέποντας όλα τα επεισόδια, συνειδητοποιώ το προφανές: ενώ στην πραγματική ζωή σαν θεατής περνούν 6 χρόνια, στον κόσμο του LOST πρέπει να μην έχουν περάσει ούτε 6 μήνες σύνολο!
Σκεφτείτε ότι ότι οι πρώτες 3 σεζόν είναι απλά περίπου 100 μέρες στο νησί, η 4η σεζόν έχει τα flash-forwards όπου τα γεγονότα στο νησί εκτυλίσσονται λίγες μέρες με τον επιστήμονα Φαραντέυ και τους δικούς του, η 5η σεζόν είναι οι λίγες μέρες στην Dharma το 1977 και αντίστοιχα λίγες μέρες στο νησί για όσους βρέθηκαν εκεί με το αεροπορικό της Ajira το 2007, και τέλος η 6η σεζόν που εξηγεί παράλληλα το supernatural παρελθόν του νησιού με τον Τζέικομπ και τον αδερφό του, τις περιπέτειες με τον Μαύρο Καπνό που διαρκούν επίσης λίγες μέρες μέχρι τον θάνατό του, καθώς και το «εναλλακτικό» σύμπαν που το αεροπλάνο δεν έπεσε ποτέ, μέχρι την τελική αποκάλυψη ότι στο εναλλακτικό σύμπαν -και μόνο εκεί!- είναι όλοι νεκροί.

Το θέμα είναι πως το LOST έχει συνέχεια παράλληλες ιστορίες (DHARMA initiative, οι αριθμοί, το hatch, οι OTHERS, flash-backs/flash-forwards) και πόσα άλλα, και αυτή είναι η ομορφιά του, ειδικά το δέσιμο στο μοντάζ. Οπότε μπορεί να βλέπεις λόγου χάρη 3 επεισόδια, και πρακτικά να αφορούν 1 μέρα. Σαν θεατής όμως αν έχεις διανύσει 3 βδομάδες, και στην πορεία ξεχνάς κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες (το PREVIOYSLY ON LOST βοηθά να θυμόμαστε μεγάλα γεγονότα, αλλά όχι τις λεπτομέρειες), κάπου εκεί θεωρώ ότι αρχίζουν τα προβλήματα κατανόησης και στενής παρακολούθησης όλων των ιστοριών.

ΕΙΧΑΝ ΣΚΕΦΤΕΙ ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ;

Δεν πιστεύω ότι οι σεναριογράφοι δεν είχαν σκεφτεί το τέλος. Από την 1η σεζόν (το 2ο μέρος του PILOT!) υπάρχουν νύξεις για τον Τζέικομπ, το καλό και το κακό (δείτε εδώ) όπου ο Λοκ δείχνει το τάβλι στον Γουόλτ και του λέει:
«Two players. Two sides. One is light, one is dark.» («Pilot, Part 2»)

Ο Damon Lindelof -executive producer και συνδημιουργός του LOST- σχολίασε για το θέμα του λευκού/μαύρου στη σειρά στο παιχνίδι τάβλι του Λοκ: «We did know that when Locke referred to the black and the white, that ultimately that concept was going to be personified by two individuals.»

Ίσως το time travel να προστέθηκε στην πορεία, αλλά ήταν πανέξυπνο γιατί λειτουργούσε διπλά: να μάθουμε από πρώτο χέρι τι συνέβη πραγματικά στην Ντάρμα, αλλά ταυτόγχρονα να μαγευτούμε από τα ταξίδια στον χρόνο, κάτι που κάθε άνθρωπος έχει οραματιστεί.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ LOST ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ

Το LOST έχει ξεκάθαρα υπερφυσικά στοιχεία, τα οποία παραμένουν μέχρι το τέλος. Εξηγούνται πάρα πολλά, πώς δημιουργήθηκε ο μαύρος καπνός (όταν ο Τζέικομπ σκότωσε τον αδερφό του και τον πέταξε στην καρδιά του νησιού -το ΦΩΣ-), το νησί είναι αυτό που κρατά το καλό και το κακό σε μια ισορροπία στον κόσμο, και πολλά άλλα.
Ενδεχομένως οι fans περίμεναν μια ερμηνεία που θα εξηγούσε ρεαλιστικά ό,τι υπερφυσικό βλέπαμε, και γι’ αυτό εντάθηκε η απογοήτευση στο τέλος. Αλλά πάλι μιλάμε για μια λανθασμένη προσμονή από το κοινό, ενώ το LOST από την αρχή χτίζει την μυθολογία του για να σου εξηγήσει αρκετά -όχι κι όλα όμως- γύρω από αυτήν. Πάλι το κοινό πέφτει θύμα της φαντασίας του. Το LOST δεν κρύφτηκε ποτέ, και κανείς από τους δημιουργούς δεν ανέφερε ρητά ότι ενώ συμβαίνουν υπερφυσικά πράγματα το νησί είναι σαν όλα τ’ άλλα! Το νησί είναι ξεχωριστό, και όλοι έπεσαν εκεί για κάποιο λόγο.

Αυτή είναι η ομορφιά του LOST. Η Σειρά παίζει με το μυαλό μας, και αυτά που ξέρουμε ήδη για το καλό το κακό, την επιστήμη, την ηθική, και βάζει την δική της οπτική χωρίς να παίρνει και ξεκάθαρες θέσεις. Ποτέ δεν ξέρεις αν κάποιος χαρακτήρας είναι καλός ή κακός, πάντα αμφιταλαντεύεσαι. Αλλά έτσι δεν είναι και στη ζωή;

Το LOST ισορροπεί στον αιώνιο μύθο της θρησκείας, στο σκοινί της ελεύθερης επιλογής. Εκεί που νομίζεις ότι ποτέ δεν υπήρξε πραγματικά περιθώριο επιλογής σε δύσκολες καταστάσεις, τελικά οι ήρωες επιλέγουν. Κι εκεί που μιλούν για την μοίρα και πώς ήταν γραφτό να έρθουν στο νησί για να φερθούν ανάλογα, τους βλέπουμε να ψάχνουν την δική τους θέση στο νησί, στα γεγονότα, και τελικά να επιλέγουν.

Υπάρχει θεός; Ο Τζέικομπ και ο αδερφός τους είναι κάτι αντίστοιχο με Κάιν και Άβελ; Ο θεατής μπορεί να αφεθεί και να σκεφτεί με βάση την κουλτούρα του και να νιώσει συναισθήματα που αφορούν τον ίδιο. Εξάλλου το LOST απευθύνεται σε όλο τον πλανήτη, οι ήρωες είναι από όλα τα μέρη της Γης, άρα μιλάμε για ένα κοινό πολυπολιτισμικό με πολλά διαφορετικά θρησκεύματα.

Τέλος, ήθελα να αναφερθώ στον ηλεκτρομαγνητισμό και την σύνδεση του με το ΦΩΣ στο νησί – και κατ’ επέκταση με το Καλό και το Κακό. Παλιά δεν το καταλάβαινα και ίσως μου είχε φανεί αυθαίρετο. Τώρα πια όμως πιστεύω ότι αυτή η σύνδεση, είναι η σύνδεσμός μεταξύ επιστήμης και θρησκείας. Σε αρχαίους πολιτισμούς όπου δεν υπήρχε επιστήμη, οι μύθοι λειτουργούσαν σαν επιστήμη, και παράλληλα θρησκεία, και εξηγούσαν τον κόσμο γύρω μας. Θεωρώ πια ότι αυτή η γεφύρωση στη σειρά επιτυγχάνεται με το φως-καλό/κακό-ηλεκτρομαγνητισμό-χωροχρόνο. Οι δημιουργοί φτιάχνουν την δική τους κοσμογονία..
(εδώ ένα τελευταίο σχόλιο για την επανεμφάνιση παρόμοιοι μοτίβου στην 3η σεζόν TWIN PEAKS, όπου ξεκάθαρα ο Λυντς συνδέει τον ηλεκτρισμό και τη φωτιά με θεϊκές ιδιότητες, για τον ίδιο ακριβώς σκοπό).

ΤΕΛΟΣ

Το LOST ξεκίνησε και νομίζαμε ότι είναι μια απλή survivor σειρά, και τελικά μας ταξίδεψε σε μέρη όπου καμιά άλλη σειρά δεν έχει καταφέρει μέχρι τότε (ίσως μέχρι και σήμερα;).
Γι’ αυτό και θα παραμείνει πάντα η σειρά που τα ξεκίνησε όλα.
Και σαν αποχαιρετιστήριο, δείτε εδώ όλα τα bloopers στα γυρίσματα της σειράς, να κλείσει η Σειρά μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο βλέποντας τους ηθοποιούς να κάνουν σαρδάμ, να ξεχνούν τα λόγια τους, και να γελάνε με την ψυχή τους!

ΥΓ1: Για παραπάνω λεπτομέρειες γενικά με τη σειρά, υπάρχει το fandom του LOSTPEDIA στα ελληνικά και εδώ στα αγγλικά με πολλά παραπάνω άρθρα.. Καλό κάψιμο!

ΥΓ2: Thumbs up σε όσους είδαν την 1η σεζον σε DVD , νοικιασμένο από το βίντεο κλαμπ της γειτονιάς, και μετά κάθε καλοκαίρι νοίκιαζαν της επόμενης, μόνο και μόνο για να δουν DELETED SCENES/EXTRAS/BLOOPERS και άλλα!
Άλλες εποχές..

‘Cause we’re all to blame.

Take everything left from me
All!
To!
Blame!

How can we still succeed, taking what we don’t need?
Telling lies, alibis, selling all the hate that we breed.
Supersize our tragedies! (You can’t define me or justify greed)
Bought in the land of the free! (Land! Free!)

And we’re all to blame,
We’ve gone too far,
From pride to shame,
We’re trying so hard,
We’re dying in vain,
We’re hopelessly blissful and blind
To all we are,
We want it all with no sacrifice!

Realize we spend our lives living in a culture of fear.
Stand to salute; say thanks to the man of the year.
How did we all come to this? (You can’t define me or justify greed)
This greed that we just can’t resist! (Resist!)

And we’re all to blame,
We’ve gone too far,
From pride to shame,
We’re trying so hard,
We’re dying in vain,
We’re hopelessly blissful and blind
To all we are,
We want it all.
Everyone wants it all with no sacrifice!

Tell me now, what have we done? We don’t know.
I can’t allow what has begun to tear me down,
Believe me now, we have no choice left with our
Backs against the wall!

And now we’re all to blame,
We’ve gone too far,
From pride to shame,
We’re hopelessly blissful and blind
When all we need
Is something true
To believe,
Don’t we all?
Everyone, everyone,
We will fall.

‘Cause we’re all to blame
We’ve gone too far,
From pride to shame,
We’re trying so hard,
We’re dying in vain,
We want it all,
Everyone, don’t we all?

ΥΠΑΡΞΗΚΟΠΗΜΑ.

Η πινακίδα της οδού Ερμού έγραφε «ΑΛΛΑΓΗ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ».
Λίγο παρακάτω ένα γκράφιτυ φώναζε «ΥΠΑΡΞHΚΟΠΗΜΑ».
Δεν ξέρω τι με παραξένεψε πιο πολύ.
Έπρεπε να παρατηρήσω καλύτερα
σε ποιο σημάδι
καθυστέρησα παραπάνω το βήμα μου.

Στου Ντε Λα Φου (Πάμε Πετράλωνα) – Xatzifrageta

Ένα δυο τρία είμαι στη καμία λακαμά καλύτερα να πάθω αμνησία
δεν έχω μέλλον δεν έχω όρεξη έχει γίνει και σκατά η τηλεόραση
μα, γράφω στα αρχίδια μου TV και ΟΤΕ ο Χάτζη στρίβει δε ξεφτιλίστηκα ποτέ
καλύτερα με luben και περιθωριακούς κόντρα στο σατανά για λόγους ταξικούς
αλώβητος μέσα στον καπιταλισμό φέρνει ο Βαγγελάκης λυρικό κατακλυσμό
sport da weed you ‘ve got what i need θα σας τα λέω τσάμπα
αν έχετε weed dj civis είσαστε εσείς ο Χάτζη ξεχωρίζει μέσα σε όλους τους mcs
σα το λουλέ μη της το πεις στη μαμά μη το πεις
πως ο Βαγγελάκης έχει γίνει χασικλής και..
Πάμε Πετράλωνα να γίνουν τα ανάλογα τρίφυλλα τετράφυλλα ξανά στου Ντε Λα Φου
Πάμε Πετράλωνα να γίνουν τα ανάλογα τρίφυλλα τετράφυλλα το παίζουμε ξε χου
Πάμε Πετράλωνα να γίνουν τα ανάλογα τρίφυλλα τετράφυλλα ξανά στου Ντε Λα Φου
Πάμε Πετράλωνα να γίνουν τα ανάλογα τρίφυλλα τετράφυλλα το παίζουμε ξε χου
Μαστούρα πως θα κάνει τα flows του Χατζηγιάννη ότι και να κάνει κανείς δε τον εφτάνει
χιπστεράς ποζεράς και καστανάς φουλ ανδρικελιάρης και μεγάλος λακαμάς
σα του Καλλίρη τα ρούχα σου είναι κιτς
and the some livestyle just recolobeach
το αγγλικο πολυ μου παει καλυτερα ελληνικα μιλανε οι μασαοι
σου πα εδω και 5 χρονια να παμε στη σαγκαι μας ειδες στο σιξ ντογκς ντυμενοι ζενται
Πάμε Πετράλωνα να γίνουν τα ανάλογα τρίφυλλα τετράφυλλα ξανά στου Ντε Λα Φου
Πάμε Πετράλωνα να γίνουν τα ανάλογα τρίφυλλα τετράφυλλα το παίζουμε ξε χου
Πάμε Πετράλωνα να γίνουν τα ανάλογα τρίφυλλα τετράφυλλα ξανά στου Ντε Λα Φου
Πάμε Πετράλωνα να γίνουν τα ανάλογα τρίφυλλα τετράφυλλα το παίζουμε ξε χου
Μέτρα ατακες πολλα φυλα πως την βλεπεις την γαντιλα
μας βαλανε αλ ιν με σημαδεμενα φυλλα
βαρεθηκα τις σαπιες μου μπαλαντες θα φτυνω μονο ριμες που ψηνονται οι παντες
οι ετσι οι γιουβετσι οι μικροι και οι μεγαλοι η θεια σου η χοντρη με το ακυρο σανδαλι
οπλες και οποιος δε βγαζει φραση να φτιαξει η δουλεια μου να χαλασει
δεν εδωσα ποτε μου δεκαρακι αν ηθελε ο φουρνος η σοκακι
παμε στου φραγκιαδακη για κανενα μπριζολακι γουσταρει το μαρακι τα χιπ χοπ του βαγγελακη
Πάμε Πετράλωνα να γίνουν τα ανάλογα τρίφυλλα τετράφυλλα ξανά στου Ντε Λα Φου
Πάμε Πετράλωνα να γίνουν τα ανάλογα τρίφυλλα τετράφυλλα το παίζουμε ξε χου
Πάμε Πετράλωνα να γίνουν τα ανάλογα τρίφυλλα τετράφυλλα ξανά στου Ντε Λα Φου
Πάμε Πετράλωνα να γίνουν τα ανάλογα τρίφυλλα τετράφυλλα το παίζουμε ξε χου
Πεπονι και καρπουζι, καρπουζι και πεπονι ηρθε ο Γιαπωνεζος να σου συρει το κασονι
και ρεγκε και ροκακια και ρεγκε και ροκακια στην γειτονια σου ολοι σε φωναζουνε πρεζακια
Πεπονι και καρπουζι, καρπουζι και πεπονι ηρθε ο Γιαπωνεζος να σου συρει το κασονι
και ρεγκε και ροκακια και ρεγκε και ροκακια στην γειτονια σου ολοι σε φωναζουνε πρεζακια….

And I know you’ll be running out of me

When I bring it up
You shut me out
So I keep on writing letters to myself
Are you doing alright
Are you burning out
Are you happy with the way it turned
Running out of you
Running out of you
And I know you’ll be running out of me
Well are you hold up
Are you caving in
Are you happy with the way things have been
Running out of you
Running out of you
And I know you’ll be running out of me
When it starts sinking in
Like quicksand
I can’t stand
Watching the best of me
Go down with
The worst of
When it starts sinking in
Like quicksand
I can’t stand
Watching the best of me
Go down with
The worst of you
Now are you doing alright
Are you burning out
Are you happy with the way things turned out
Running out of you
Running out of you
And I know you’d be running out of me
Running out of you
I’m running out of you
And I know you’d be running out of me

Ψυχαναλυτική ματιά στο συμβάν της πανδημίας.

Πηγή: http://www.thelacanianreviews.com/knitting-the-thread-of-life-together-with-the-one-of-language/

Πηγή μετάφρασης : Κέντρο Ψυχαναλυτικών Ερευνών

Μετάφραση: Ειρήνη Μαρκίδη

Δένοντας το νήμα της ζωής με το νήμα της γλώσσας.

Philippe Cousty

Σε αυτό τον χώρο και τον χρόνο, το ξέσπασμα της πανδημίας δεν χτύπησε σαν κεραυνός έναν ήρεμο ουρανό – όπως συνήθιζαν οι ψυχίατροι να εξηγούν την αιφνίδια εμφάνιση μιας bouffée délirante [παραληρηματικής έξαρσης] σε ένα υποκείμενο που δεν είχε ποτέ πριν παρουσιάσει σημάδια παθολογίας. Γνωρίζαμε ότι αυτό μπορούσε να συμβεί, αλλά προτιμούσαμε να το αγνοούμε. Τώρα, πολιορκεί το σώμα. Μεταλλάσσει τον αέρα που αναπνέουμε σε μια ανησυχαστική ουσία που μπορεί να είναι μολυσματική. Δεν υφίστανται εντούτοις επιστημονικά τεκμήρια για μετάδοση του ιού μέσω του αέρα. Στο παρελθόν, τα μιάσματα εκλαμβάνονταν ως ο κύριος υπαίτιος. Καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου αναπνέουμε μολυσμένο αέρα χωρίς να το πολυσκεφτόμαστε. Εδώ είναι διαφορετικό, γιατί σε αυτόν τον θανάσιμο εχθρό δόθηκε ένα όνομα. Η παρουσία του είναι αόρατη, αλλά χρησιμοποιώντας τα κύτταρά μας ως ξενιστές, αυτός ο ιός καθίσταται ο υπερβολικά πραγματικός παρτενέρ μας.

Στην αρχή της συγκυρίας αυτής, το Πραγματικό μεταδιδόταν μέσω του σημαίνοντος κορωναϊός, εν συνεχεία έγινε covid 19. Γλωσσολογικά, υπέστη μια μετάλλαξη για να γίνει αυτό που είναι τώρα· ένα ανησυχαστικό S1 που έχει επιπτώσεις στις ζωές μας χωρίς την παραμικρή δυνατότητα να γραπώσει ένα S2. Για να διακριθεί από άλλα, κυκλοφορεί με το όνομα covid 19. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι το όνομά του και τον τύπο του. Οι ίδιοι οι επιστήμονες παραδέχτηκαν ότι εκ πρώτης όψεως δεν γνωρίζουμε τίποτα για αυτόν τον ιό.

Και έπειτα, έπρεπε να αντιμετωπίσουμε την αυτοαπομόνωση, την κοινωνική αποστασιοποίηση, τις υγειονομικές κατευθυντήριες γραμμές: όλα τα μέτρα ελέγχου δεν μπορούν να προσδώσουν νόημα, δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως άξονες σταθερότητας στην αποσταθεροποιημένη υποκειμενικότητά μας λόγω της ρήξης που επήλθε στις ζωές μας. Εθιστήκαμε όλοι στο να παρακολουθούμε τις ειδήσεις. Το περιεχόμενο των ειδήσεων είναι το ίδιο σε εξάρτηση από τη βούληση του ιού, που συμπεριφέρεται σαν ένας απρόβλεπτος Άλλος ο οποίος μπορεί να σε πλήξει όποτε το θελήσει και να περιορίσει την ελευθερία κινήσεών σου. Βεβαίως, προτού όλο αυτό λάβει χώρα, γίναμε πράγματι μάρτυρες μιας εξόδου των ανθρώπων που μετακινούνταν στις παραθεριστικές κατοικίες τους, και εν τέλει μιας σχετικής υποχώρησής τους όταν τα εστιατόρια και τα μπαρ έκλεισαν. Όλοι πήγαμε να βγάλουμε τη γλώσσα στον θάνατο.

Όπως οι άνθρωποι που ζουν σε εκείνα τα νησιά που απειλούνται από τσουνάμι, μοιάζουμε και εμείς να περιμένουμε αυτό το κύμα… Μόνο που εδώ το κύμα είναι αόρατο, και εντούτοις ορατό μέσα από τους καθημερινούς αριθμούς των περιπτώσεων που ανακοινώνονται από τον Γάλλο διευθυντή της εθνικής υπηρεσίας υγείας… μέσα από τους αριθμούς των ανθρώπων που έχουν προσβληθεί από τον ιό, των ασθενών που νοσηλεύονται, των θανάτων και, τις τελευταίες μέρες, των ασθενών που αναρρώνουν. Είμαστε πλέον βέβαιοι ότι αυτό το πανίσχυρο κύμα μπορεί να σε παρασύρει και να μετατρέψει ό,τι αγγίζει σε απόρριμμα – συμπεριλαμβανομένου του σώματος. Εδώ, αυτή η μεταφορά καλύπτει ελάχιστα το είναι μας ως αντικείμενο.

Ελλείπουν οι λέξεις για να εκφράσουμε αυτό που βιώνουμε. Ομοίως, αυτό που κατακλύζει τις ειδήσεις είναι μια πλημμυρίδα απόψεων και γνωμών. Και όσο οι αντιτιθέμενες απόψεις είναι παρούσες, οι γνώμες καταλήγουν σε αόριστους ορισμούς, προκαλούν διαφωνίες, ακόμη και αν αυτοί που παρεμβαίνουν φέρουν ευθύνη. Το να κερδίσουμε περισσότερη γνώση σημαίνει ότι αυτό που λέγεται σήμερα θα αμφισβητηθεί αύριο. Και έτσι, όλες οι πληροφορίες που συγκεντρώσαμε από την Κίνα πρέπει να αναθεωρηθούν, γιατί δεν ανέφεραν τη σοβαρότητα αυτού του φαινομένου και ήταν ψευδείς όσον αφορά στο σημείο καμπής της επιδημίας…

Ζούμε στην εποχή της ανυπαρξίας του Άλλου, στην εποχή του αποπροσανατολισμού του ομιλ-όντος [parlêtre], στην εποχή του σώματος. Το καταφύγιο του είναι μας έχει μετατραπεί σε ένα μπαλόνι που ο ιός μπορεί να σκάσει. Έναν εύθραυστο τόπο, όπου το Πράγμα μπορεί εύκολα να εισβάλει. Η δομή, ή μάλλον η αρχιτεκτονική που συγκρατούσε το οικοδόμημα των ζωών μας, με άλλα λόγια όλα τα κατ’ επίφαση που διαμόρφωναν έναν λόγο σαρώθηκαν, αφήνοντας μόνο μια λεπτή στρώση σκόνης. Ο Λακάν θέτει το ζήτημα στο Αντίστροφο της Ψυχανάλυσης , το σεμινάριο όπου η θεωρία των τεσσάρων λόγων έρχεται να εξηγήσει τον κοινωνικό δεσμό που αργότερα, στο Ακόμη, ορίζεται ως εξής: «Τελικά, μόνο αυτό υπάρχει, ο κοινωνικός δεσμός. Τον προσδιορίζω με τον όρο λόγος, γιατί δεν υπάρχει άλλο μέσον για να τον προσδιορίσουμε από τη στιγμή που αντιληφθήκαμε πως ο κοινωνικός δεσμός δεν εγκαθίσταται παρά μόνο αγκιστρωμένος στον τρόπο που η γλώσσα τοποθετείται και εντυπώνεται, τοποθετείται πάνω σ’ αυτό που σαλεύει, δηλαδή το ομιλούν ον» .

Όταν το σώμα απολαμβάνει, η γλώσσα δρα ως φράγμα. Φτιάχνει κυματοθραύστες και παρακαμπτήριους διόδους. Ανοίγει τρύπες και κενά, για να εκκενώνεται η απόλαυση προκαλώντας όσο το δυνατόν μικρότερη ζημιά. Περιγράφει ένα ταξίδι όπου το τρένο των σημαινόντων κινείται στις ράγες της ενόρμησης. Πρωταρχική επιμόλυνση. Η επενέργεια της γλώσσας στο σώμα δημιουργεί ένα τραύμα που επιστρέφει σαν ηχώ, γιατί το σώμα μιλά. Σε αυτό το σμήνος από S1 [μέσα στην παρούσα συγκυρία], οι σημαίνουσες αλυσίδες θα βρουν τη θέση τους, εντός της λογικής τους και εντός αυτής της τραυματικής ηχούς, ώστε να προστατεύσουν το σώμα, να το καλύψουν, να καταστήσουν τη γλώσσα και το νόημα υποφερτά. Ωστόσο, οι φαντασιώσεις που πλαισιώνουν την απόλαυση θα καταρρεύσουν, τα θεμέλιά τους είναι πολύ εύθραυστα και, όπως κάνει ο ιός, η απόλαυση θα αλλάξει προς όφελός της τη λειτουργία των γλωσσολογικών κυττάρων. Βάναυση ερμηνεία, καταδιωκτικότητα, ή σωματικά φαινόμενα, όλα αναζητούν απαντήσεις στο Πραγματικό, αναζητούν αντισώματα εν τη απουσία νοήματος.

Η παρουσία του σημαίνοντος του Κορωναϊού και η μολυσματικότητά του εισβάλλουν στις ζωές των ανθρώπων διανοίγοντας μια οπή. Ορισμένοι αποσταθεροποιούνται, αποσυνδέονται, ή τραυματίζονται από τη γλώσσα. Τα τελευταία 30 χρόνια [ο Χ.] εργαζόταν στην ίδια εταιρεία, με τους συναδέλφους του και τον διευθυντή. Μια φιλική ατμόσφαιρα που συνεχιζόταν. Αλλά πριν από 6 μήνες, ένας άλλος διευθυντής ανέλαβε. Ήταν απαιτητικός. Αναδιοργάνωσε τον τρόπο εργασίας, διέρρηξε τη φιλία. Παρ’ όλα αυτά, «ήταν κάτι το υποφερτό, ήμασταν ενωμένοι, δουλεύαμε σε ανοιχτό χώρο, μιλούσαμε ο ένας στον άλλον, βρίσκαμε χρόνο για καφέ όλοι μαζί». Ήρθε σε επαφή με τον υπεύθυνο προσωπικού για ένα ραντεβού με τον διευθύνοντα σύμβουλο Ανθρώπινου Δυναμικού, αλλά τότε ξέσπασε η πανδημία και η εργασία από το σπίτι τον απομόνωσε. Μέσα από ηλεκτρονικά μηνύματα, ο διευθυντής του ζητά να εκτελέσει συγκεκριμένα καθήκοντα που αυτός δεν μπορεί πλέον να φέρει σε πέρας. Του μολύνει την οικογενειακή ζωή, λέει, είναι μια εισβολή. Απευθύνεται στον γιατρό, ο οποίος του λέει να πάρει κάποιο διάστημα άδεια. Δεν μπορεί να κοιμηθεί. Η μικρή αλυσίδα που συγκρατούσε τη ζωή του έσπασε. Βρίσκεται μόνος και αρχίζει να νιώθει ο άλλος τον καταδιώκει. Πριν από χρόνια ήθελε να γίνει διευθυντής αλλά γρήγορα εγκατέλειψε το σχέδιο, νιώθοντας παγιδευμένος μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, έτοιμος να καταρρεύσει.

[Η Χ.] ήρθε να με δει όταν ένιωσε ότι είχε πιθανόν φτάσει «στο τέρμα του δρόμου». Από την ηλικία των 10 ετών, είχε σχεδιάσει και χαρτογραφήσει όλη της τη ζωή. Θα γινόταν μια επιτυχημένη φοιτήτρια, θα είχε δικό της σπίτι, θα συζούσε με κάποιον αλλά χωρίς παιδιά. Τα υλοποίησε όλα αυτά, αλλά νιώθει ανήμπορη καθώς είναι η ώρα να επινοήσει κάτι καινούργιο. Δεν έχει ιδέα πώς να το κάνει. Όταν ήταν 10 χρονών, οι ιδέες τής έρχονταν αβίαστα. Ήταν μια απάντηση στον θάνατο του πατέρα της που ποτέ δεν σημάνθηκε συμβολικά. Το να επινοήσει κάτι καινούργιο είναι ένας αγώνας για αυτήν, γιατί της είναι αδύνατον να μιλήσει. Όταν αισθάνεται υποχρεωμένη να απαντήσει λόγω της θέσης της, αντικρίζει το κενό μεταξύ των σημαινόντων. Το φαλλικό θεμέλιο αδυνατεί να στηρίξει, ως εκ τούτου δεν μπορεί να μιλήσει. Συνεχίζει τις συνεδρίες της μέσω τηλεφώνου και μου μιλάει για τα πράγματα που πρέπει να κάνουν οι πελάτες όταν έρχονται στο κατάστημά της. «Μερικές φορές συνειδητοποιώ πόσο σκληρή είμαι. Άλλες φορές λέω στον εαυτό μου ‘ποια νομίζεις ότι είσαι να εξαναγκάζεις τους ανθρώπους να κάνουν αυτά τα πράγματα; Είναι μεγάλοι, θα έπρεπε να τους αφήσεις στην ησυχία τους’. Είναι παράλογο να τους λέω τι είναι καλύτερο να κάνουν. Μόλις αρχίζω να αισθάνομαι ότι με ελέγχουν ή ότι κάποιος θέλει να προσαρμοστώ, ένα μόνο πράγμα θέλω τότε από τη ζωή – να τραπώ σε φυγή και να κόψω όλους τους δεσμούς». Της λέω ότι πράγματι προσανατολίζεται προς τους άλλους όταν οι λέξεις αδυνατούν. Συνειδητοποιεί ότι ανέκαθεν τα έβγαζε πέρα με αυτόν τον τρόπο. Όταν η ατμόσφαιρα στη δουλειά έχει ένταση και οι συνάδελφοι είναι αγενείς, δεν παρεμβαίνει. Συμφωνούμε και οι δύο ότι αυτό είναι μια εύκολη λύση. Η συνεδρία αυτή της επιτρέπει να αναγνωρίσει τα συμπτώματά της ως έναν τρόπο να τα βγάζει πέρα με το Πραγματικό, εφόσον το συμβολικό της νήμα είναι λεπτό. Όταν ωθείται προς ένα Ιδεώδες, αντικρίζει μιαν άβυσσο, την απόδειξη μιας έλλειψης που θα μπορούσε να αποδιοργανώσει τη σχέση της με το νόημα. Χωρίς παιχνίδια με τις λέξεις, οι συνεδρίες μέσω τηλεφώνου αποτελούν πολύτιμα νήματα.

Η αβεβαιότητα της πανδημίας και οι επιπτώσεις της διαγράφουν, για τον καθένα από εμάς, ένα νέο τοπίο. Οι Άλλοι σιωπούν. Η αυτοαπομόνωση καθίσταται ο κανόνας σε αυτή την ζωή σε αναστολή… αλλά η ζωή συνεχίζει την πορεία της και η απόλαυση πρέπει να βρει τον δρόμο της. Πρέπει, λοιπόν, να επινοήσουμε έναν τρόπο απάντησης σε όλο αυτό, καθώς περισσότερο από ποτέ γνωρίζουμε τώρα πόσο εύθραυστη και πόσο προσωρινή είναι η ζωή. Ο κόμβος RSI [Πραγματικό-Συμβολικό-Φαντασιακό] αλλάζει. Πρέπει να επιχειρήσουμε να τον δέσουμε εκ νέου χωρίς να πληγεί το υποκείμενο. Κάθε συνεδρία είναι ένα υποκειμενικό επείγον. Κατά έναν τρόπο οι ψυχαναλυτές καθίστανται επαγγελματίες της έκτακτης ανάγκης. Ο ίδιος ο Φρόυντ χαρακτήρισε τους ψυχαναλυτές χειρουργούς επειδή το σώμα πάσχει επίσης. Πασχίζουμε να δέσουμε το νήμα της σάρκας με το νήμα της γλώσσας για το υποκείμενο που αντιλαμβάνεται τώρα ότι έχει ένα σώμα, αυτό το τόσο εύκολα παραγνωρίσιμο σώμα, και να επινοήσουμε μια γλώσσα ικανή να το υποστηρίξει, ώστε να μην υπερχειλίσει η απόλαυση και ξηλωθεί το νήμα της ζωής.
Το να ανατρέξουμε, μέσα σε αυτή τη συγκυρία, στην λακανική έννοια της lalangue [γλλωσσα] είναι ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί η lalangue είναι «[…] σε ένα απροσμέτρητο ψαχούλεμα, σε ένα γαργάλημα, σε ένα ξύσιμο, μια οργή, η εμψύχωση της απόλαυσης του σώματος» .

Michael Cera – Best I Can (feat. Sharon Van Etten)

Was it a dream we shared?
Or was I half awake?
Once in the night you took my hand
I know you’re still with me

Listen to how the trees
Tap on our windowpane
No matter what the case may be
I’ll always be right here

All I needed was your love
I’ll be with you through and through
Tell me that you love me so
I will always do the best I can for you

Sometimes it’s like a plane
Passing the golden sun
Rains wash away the afterglow
Puddles evaporate

All I needed was your love
I’ll be with you through and through
I know that you love me so
I will always do the best I can for you

Are you someone?

A demo by Thom on acoustic guitar.

Are you lonely?
Are you living on the seat of your pants?
Are you happy?
Wipe that smile off your face
Are you someone?
Lose my pinball eyes
Are you lonely?
Are you broken all in a vice?

Try what you shouldn’t say
And I’ll help you

Here’s the detective
He’s in charge of your case
Here’s the detective
And he’s hoping to waste my name

And he’s trying what is in his arm, but I don’t mind
He’s trying what is in his arm, but I don’t mind

The strength for living, losing
No one inside of my head

Are you crazy?
Are you blessed in bed in his arm?
Is there mumbling?
Will you cry us a play in it?
Are you happy?
Your crossed legs

Try what you want from me, I’ll spit it back
Soft as a denim hand, spit it back

Then this world
[stinmehbwoud] and it hurts
Leaving it on a nose

EXTRA:

Lucky Luke – I’m a poor lonesome cowboy

I’m a poor lonesome cowboy
I’ve a long long way from home
And this poor lonesome cowboy
Has got a long long way to home
Over mountains and over prairies
From dawn ’til day is done
My horse and me keep riding
Into this settin’ sun
I’m a poor lonesome cowboy
But it doesn’t bother me
‘Cause this poor lonesome cowboy
Prefers a horse for company
Bot nothing against women
But I wave them all goodbye
My horse and me keep riding
We don’t like being tied
[Lonesome cowboy]
[You’ve a long long way to go]
[To go …]
[To go]

Green Day – Macy’s Day Parade (Acoustic Cover)

Today’s the Macy’s Day Parade
The night of the living dead is on its way
With a credit report for duty call
It’s a lifetime guarantee
Stuffed in a coffin «10% more free»
Red light special at the mausoleum

Give me something that I need
Satisfaction guaranteed to you
What’s the consolation prize?
Economy sized dreams of hope

When I was a kid I thought
I wanted all the things that I haven’t got
Oh, but I learned the hardest way
Then I realized what it took
To tell the difference between
Thieves and crooks
A lesson learned to me and you

Give me something that I need
Satisfaction guaranteed
Because I’m thinking about
A brand new hope
The one I’ve never known
Cause now I know
It’s all that I wanted

What’s the consolation prize?
Economy sized dreams of hope
Give me something that I need
Satisfaction guaranteed
Because I’m thinking about
A brand new hope
The one I’ve never known
And where it goes
And I’m thinking about
The only road
The one I’ve never known
And where it goes

And I’m thinking about
A brand new hope
The one I’ve never known
Cause now I know
It’s all that I wanted

Όταν σημάνει η ώρα

Ξέρω πως θα φύγεις μακριά μου,
μέσα από την αγκαλιά μου
θα πετάξεις σαν πουλί.

Ξέρω πως θα κλάψουμε κι οι δυο
στο πικρότερο αντίο,
στο πικρότερο φιλί.

Κι όταν σημάνει η ώρα
τότε καρδιά μου χρυσή
τη μεγαλύτερη μπόρα
θα την περάσεις εσύ.

Στάλα δε με ρώτησες μια στάλα
αν χωράν μαζί με τ’ άλλα
τα φαρμάκια τούτα δω.

Πίσω ποτέ θα γυρίσεις πίσω,
πόσες νύχτες θα μετρήσω
ώσπου να σε ξαναδώ;

Fan art!

This beautiful painting was inspired by one of my latest photos! Truly honoured!

Original Photo: https://www.instagram.com/p/B-gvusSJTn7/

Fan art: https://www.instagram.com/p/B-nOFp_hX7g

Στην μαγική μας πόλη.

Στην μαγική μας πόλη,
οι λέξεις κρύβονται στους μαύρους ουρανούς.
Φήμες περί έρωτος,
μεταξύ του γαλαξία
κι ενός αστέρα καινοφανούς.