Δείτε το βίντεο «Altın Gün – Süpürgesi Yoncadan» στο YouTube

Δείτε το βίντεο «Words I Might Have Ate – Green Day» στο YouTube

Now it seems I can’t keep my mind off of you
My brain drifts back to better days we’ve been through
Like sitting on blacktop of the school grounds
The love I bitched about I finally found
But now it’s gone and I take the blame
So there’s nothing I can do but take the pain
Why?
Now I dwell on what you remind me of
A sweet young girl who sacrificed her love
As for me I am blind without a cause
And now I realized what I have lost
It was something real that I could have had
Now I play the fool whose stable soul’s gone bad
Why?
Tell me the words I might have said
That’s pumping pressure deep inside my head
Was it bad enough to be too late?
Just tell me the words I might have ate.

Δείτε το βίντεο «SLAYER – Still Reigning : Reign In Blood (2004)» στο YouTube

Όλη δισκάρα σερί λαιβ

Δείτε το βίντεο «Audioslave – Killing In The Name Of (Live 8 2005)» στο YouTube

Chris fuckin Cornell on vocals.

Παλιά μου κριτική για την DudukaTheatre – Κραπ του Μπέκετ.

Ο Κραπ είναι μόνος. Aσχολείται υπερβολικά με τις εντερικές του συνήθειες, με μια μπανάνα, μια μαύρη μπάλα και τις ταινίες του. Το όνομά του δεν είναι τυχαία Krapp (θυμίζει crap που όλοι ξέρουμε τι σημαίνει). Αυτός είναι ο κόσμος του. Σαν παιδί δεν τραγούδησε, παρά μόνο μια φορά που ερωτεύτηκε. Η χρονιά που ακούει ηχογραφημένη είναι η χρονιά του χωρισμού. Ο τωρινός του εαυτός θυμάται πόσο τον μάγευαν τα μάτια της. Συνέβη όταν η μητέρα του χάθηκε. Ξαναβάζει την κασέτα, ξανακούει το συγκεκριμένο σημείο. Δεν μοιάζει να το χορταίνει. Στο τέλος, μονολογεί ότι δε θέλει να γυρίσει πίσω σε αυτά τα χρόνια. Όχι, μ’ αυτή την φωτιά μέσα του.

Τι θα πει για τον εαυτό του μετά από τόσα χρόνια;

Ο Κραπ κάθε χρόνο την ημέρα των γενεθλίων του ηχογραφεί μια μαγνητοταινία με τα σημαντικότερα γεγονότα του περασμένου έτους. Πριν την καινούρια ηχογράφηση ακούει μια παλαιότερη. Στα εξηκοστά ένατα γενέθλιά του έρχεται αντιμέτωπος με αποφάσεις που πήρε 30 χρόνια πριν. Ένας άνθρωπος πλήρως αποκομμένος από συναισθήματα. Ειρωνεύεται τον παλιό του εαυτό, δεν μπορεί να βρει σημεία επαφής μαζί του. Κάθε χρονιά αισθάνεται ότι εξελίσσεται όλο και πιο πολύ. Ό,τι βιώνει, απλά ανακοινώνεται χωρίς παραπάνω επεξεργασία. Μήπως είναι ακόμα ασυνείδητα γαντζωμένος στην επιθυμία της νεκρής μητέρας του και δεν μπορεί να ζήσει τη ζωή του ανεξάρτητος; Η ανακοίνωση του χωρισμού έρχεται ψυχρά όταν ακούγεται μόνο η φράση «Της είπα ότι ήταν ανέλπιδο να συνεχίσουμε μαζί. Εκείνη συμφώνησε χωρίς να ανοίξει τα μάτια της. Της ζήτησα να τα ανοίξει». Στα μάτια πάντα καθρεφτίζεται η επιθυμία του άλλου. Παρόλο που της ζήτησε αυτόν τον χωρισμό –χωρίς καν να της εκφέρει μια στοιχειώδη αιτία-, περιμένει στα μάτια της την τελική επιβεβαίωση. Ελπίζει ίσως να του αρνηθεί και να μείνει κοντά του. Η Μπιάνκα συμφωνεί και χωρίζει χωρίς να γνωρίζουμε την αιτία. Ο έρωτας τελειώνει  δια παντός για τον Κραπ. Τότε ξεκινά να γράφει την κασέτα στα εξηνταεννέα του χρόνια. Πλήρως αποστασιοποιημένος ηχογραφεί: «ίσως τα καλύτερά μου χρόνια να έφυγαν, τότε που υπήρχε κάποια ελπίδα ευτυχίας. Αλλά δεν θα τα ‘θελα πίσω. Όχι με τέτοια σπίθα μέσα μου.» Τα λόγια του Αντώνη Αντωνόπουλου ξεστομίζονται για πρώτη φορά διαφορετικά από όλα τα άλλα. Δεν είναι πια γέρικα ή αδέξια. Σχεδόν δακρύζει. Αλλά δεν το συνειδητοποιεί. Όσο φανερή κι αν είναι η δυστυχία του Κραπ στο κοινό, για τον Κραπ είναι αυτό που είναι. Έχει μάθει να ζει έτσι και δεν αμφιβάλλει ή δεν μετανιώνει για τίποτα.

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος ερμηνεύει και σκηνοθετεί εξαιρετικά το έργο- σταθμό για τα μονοπρόσωπα θεατρικά έργα του Σάμουελ Μπέκετ. Η μετάφραση είναι δική του και του Δημήτρη Καραντζά που μας έχει συνηθίσει σε αντισυμβατικές παραστάσεις (Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί). Ο ηλικιωμένος Κραπ είναι βιντεοσκοπημένος και ο νέος Κραπ ηχογραφεί ζωντανά τις αναμνήσεις του παρελθόντος του. Μέλλον, παρόν και παρελθόν μπλέκονται και οι δύο χαρακτήρες καλούνται να συνυπάρξουν. Όλα είναι λιτά όπως και ο μπεκετικός μας ήρωας. Το σκηνικό ένα γραφείο με την μαγνητοταινία και τρεις οθόνες διάσπαρτες στον χώρο, η μουσική σχεδόν ανύπαρκτη παρά μόνο ambient ήχοι, το φως συνοδευτικό, τα ρούχα επίσης minimal.

Ο θεατής φεύγει με πολύ έντονα συναισθήματα. Όσο απόμακρα αισθανόταν στην αρχή με την φιγούρα ενός το λιγότερο προβληματικού χαρακτήρα όπως ο Κραπ, τόσο πιο κοντά έρχεται στο τέλος και βρίσκει κοινά σημεία. Στιγμές που όλοι έχουμε ζήσει. Τι θα πει για τον εαυτό του μετά από τόσα χρόνια; Θα είναι συμφιλιωμένος με τις επιλογές του; Θα μπορεί να διακρίνει τα λάθη του και τις κρυμμένες επιθυμίες του ή θα μένει τυφλωμένος όπως ο Κραπ; Το ερώτημα είναι πιο έντονα στο Τώρα του καθένα μας παρά σε μια μελλοντική εικόνα του εαυτού μας. Αναρωτιέστε και εσείς;