Μήνας: Οκτώβριος 2022
«Noel Gallagher – Noel’s Songs (Early Demos 1989) [Full Album]»
S h a r e
«Oasis – First-Ever Demo Tape (pre-Noel!) – Out of the Blue Studios, Manchester, Autumn 1991»
3 τραγούδια διαμάντια, από αρχές ’90 πριν έρθει ο Νόελ και φτιάξουν τους oasis.
S h a r e
Γιατί τόσος ντόρος με τα Μαγνητικά Πεδία;
Τίποτα δεν είναι τυχαίο, με την έννοια του τελείως αφημένου στην τύχη του, σε αυτή την ταινία. Υπάρχει από πίσω η επιθυμία των συντελεστών να εκφραστούν, να εξυπηρετήσουν ένα έργο χωρίς τίποτα δήθεν ή επιτηδευμένο, και πετυχαίνουν αυτό το τεράστιο στοίχημα να ισορροπήσουν μεταξύ ρεαλισμού και ποίησης, με το αποδεδειγμένο στην οθόνη ταλέντο τους.
Χτες, 5/10/2022, ήταν η τελευταία καλοκαιρινή προβολή της ταινίας Μαγνητικά Πεδία του Γιώργου Γούση στο Ριβιέρα στα Εξάρχεια. Ήταν η 2η φορά που είδα την ταινία στο σινεμά το ίδιο καλοκαίρι (η 1η ήταν κάπου μέσα στον Ιούνιο/Ιούλιο), γεγονός που δεν έχω κάνει με άλλη ταινία στο παρελθόν.
Η ταινία κατάφερε να πάρει την επίσημη πρόταση της Ελλάδας για ΟΣΚΑΡ. Αυτό από μόνο του μπορεί να πει πολλά ή και τίποτα. Πρακτικά αυτό δείχνει ότι πήρε την σημαίνουσα αποδοχή από τους υπεύθυνους, και παίρνει το σημαίνον ΟΣΚΑΡ στην φαρέτρα της, αλλά αυτό από μόνο του δεν μπορεί να δώσει νόημα ή αξία στην ταινία. Κάθε καλλιτεχνικό δημιούργημα παίρνει την σημαίνουσα αξία του και από τα λόγια των ανθρώπων συνολικά.
Γιατί όμως τόσος ντόρος με τα Μαγνητικά Πεδία; Αξίζει η ταινία; Είναι ταινιάρα;
Καμία ταινία δεν εξαντλείται στο σενάριο της. Ξεκινάμε από εκεί. Αν κάποιος βλέπει ταινίες μόνο για το σενάριο και την πλοκή, μπορεί να δει Hollywood. Αλλά μια ταινία, μπορεί να είναι πολύ περισσότερο από όλα αυτά. Η συγκεκριμένη περιέχει δύο εκπληκτικές ερμηνείες, μια αποφασιστική σκηνοθετική ματιά, ένα πολύ σφιχτό μοντάζ, αισθητική, ένα εξαίρετο μουσικό θέμα, διαλόγους που σε αγγίζουν με εξαιρετική ισορροπία μεταξύ ρεαλισμού/αυθεντικού ελληνικού χιούμορ/ποίησης, πλάνα που σε μαγεύουν μες στην απλότητά τους, ιστορία με αρχή-μέση-τέλος, και έναν τεράστιο χώρο για φαντασία που αφήνει τον θεατή να προσθέσει/προβάλλει τα προσωπικά του βιώματα.
Οι διάλογοι ήταν αυτοσχεδιαστικοί, ενώ η δομή του σεναρίου ήταν εξαρχής καθορισμένη, μας ξεκαθαρίζουν οι συντελεστές. Για κάποιους, αυτό το σε πολλά εισαγωγικά «τυχαίο» του αυτοσχεδιασμού, μοιάζει πρόχειρο και χάνει την αξία του. Όμως πρόκειται για τεράστια παρεξήγηση. Οι ηθοποιοί με τα βιώματά τους και την αδιάκοπη δουλειά τους, καταφέρνουν να δώσουν ζωή με τα λόγια τους σε ένα κατά τα άλλα απλό road movie σενάριο. Το ότι κατάφεραν να το κάνουν αυτοσχεδιαστικά, δεν αναιρεί την αξία του έργου, τουναντίον την ανεβάζει ακόμα πιο ψηλά.
Για μένα προσωπικά, το καλύτερο κομπλιμέντο είναι, «Α, θα μπορούσα κι εγώ να το είχα κάνει αυτό.» Και πάντα απαντάω, «Ναι, αλλά δεν το έκανες!». Γιατί στην απλότητα υπάρχει το μεγαλείο. Εκεί λάμπει η αξία ενός έργου, που μοιάζει σαν να υπήρχε ήδη από πάντα, σαν να ξέρεις ήδη τον Αντώνη και την Έλενα, σαν να υπάρχει μέρος του εαυτού σου στους χαρακτήρες, σαν να οδήγησες κι εσύ τους δρόμους της Κεφαλονιάς στο δικό σου σταυροδρόμι της ζωής.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο, με την έννοια του τελείως αφημένου στην τύχη του, σε αυτή την ταινία. Υπάρχει από πίσω η επιθυμία των συντελεστών να εκφραστούν, να εξυπηρετήσουν ένα έργο χωρίς τίποτα δήθεν ή επιτηδευμένο, και πετυχαίνουν αυτό το τεράστιο στοίχημα να ισορροπήσουν μεταξύ ρεαλισμού και ποίησης, με το αποδεδειγμένο στην οθόνη ταλέντο τους.
Όσοι ήμασταν στο Ριβιέρα χτες, ήμασταν τυχεροί γιατί μας μίλησαν οι ίδιοι οι συντελεστές της ταινίας. Ο καταιγισμός των ερωτήσεων δείχνει κατά πόσο άγγιξε η ταινία το κοινό. Δεν χρειάζεται να βάζουμε τα καλλιτεχνήματα σε βάθρο, και να συγκρίνουμε, αλλά να νιώθουμε την τέχνη στο πετσί μας. Και φάνηκε με το συνεχόμενο σερί ρεκόρ των 16 εβδομάδων προβολής της ταινίας στα θερινά της Ελλάδος, ότι άγγιξε πολλούς
Αυτή η ταινία γυρίστηκε εν μέσω της 2ης καραντίνας, Δεκέμβριο του 2020, και ίσως η μεγάλη καταπίεση τότε, να βοήθησε στην έκρηξη ζωντάνιας και δημιουργίας των συντελεστών της ταινίας. Κλείνουν σχεδόν 2 χρόνια από τότε, η ταινία παίρνει τον δρόμο της πέρα από τα χέρια τους, γίνεται κτήμα του κοινού τους που ολοένα θα αυξάνεται γιατί είναι αληθινή, είναι προϊόν αγάπης για την δημιουργία και τον κινηματογράφο, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει, τίποτα να αποδείξει, παρά μόνο να υπάρξει μέσα στις καρδιές μας.
Cobalus 