400 χρόνια από τον θάνατο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. 40 λεπτά ο ποιητικός χείμαρρος με τίτλο AmorS στο θέατρο της οδού Κυκλάδων. Συρραφή σονέτων και σκηνών από τα έργα του Σαίξπηρ γίνονται εικόνα και ήχος στα μάτια των θεατών. Πώς να χωρέσουν τόσες λέξεις; Πώς να τις κάνουμε να χορέψουν; Πώς να ακούσουμε τον ήχο τους παρά το νόημα τους;
Η Στεφανία Γουλιώτη και ο Αργύρης Πανταζάρας μας παρουσιάζουν μια ποιητική μαγεία! Έχοντας κάνει οι ίδιοι την σύλληψη/διασκευή των έργων του Σαίξπηρ αναλαμβάνουν να κάνουν το ακατόρθωτο: να γίνει η ποίηση θέατρο. Όταν ενώνονται η ποίηση και το θέατρο μέσα από αυτούς τους συντελεστές το αποτέλεσμα είναι μεθυστικό. Δεν πρόκεται για μια στείρα αφήγηση, ή μια πρόζα που καταλήγει μελό. Η παράσταση κάνει τις λέξεις να ακουστούν και να μην γίνουν θόρυβος ενώ η εικόνα παίζει δραματικό ρόλο. Με τη βοήθεια των RootlessRoot (Λίντα Καπετανέα, Josef Frucek) μετατρέπουν τα σώματα τους…
Like the clouds that bring the rain
Like the sun that makes the flowers
Like the soft and gentle breeze
I will blow away the showers
This I know, this I know and I know
I love you for the rest of my life
I can’t wait till tomorrow comes
I can’t wait to see the sunlight in your eyes
When you know that I am yours
I don’t know what makes the stars
Light up the sky when nighttime’s falling
But like the stars up in the sky
My love for you is everlasting
This I know, this I know and I know
I love you for the rest of my life
I can’t wait till tomorrow comes
I can’t wait to see the sunlight in your eyes
When you know that I am yours
When the leaves fall sadly down
When the autumn winds are blowing
They don’t feel sad because they know
A new life comes at springtime’s dawning
This I know, this I know and I know
I love you for the rest of my life
I love you for the rest of my life
With all of this I know now
Everything inside of my head
It all just goes to show how
Nothing I know changes me at all
Again I wait for this to change instead
To tear the world in two
Another night with her
But I’m always wanting you
Use me Holly come on and use me
We know where we go
Use me Holly come on and use me
We go where we know
With all of this I feel now
Everything inside of my heart
It all just seems to be how
Nothing I feel pulls at me at all
Again I wait for this to pull apart
To break my time in two
Another night with her
But I’m always wanting you
Use me Holly come on and use me
We know where we go
Use me Holly come on and use me
We go where we know
She’s all I need
She’s all I dream
She’s all I’m always wanting
She’s all I need
She’s all I dream
She’s all I’m always wanting you
Oh again I wait for this to fill the holes
To shake the sky in two
Another night with her
I’m always wanting you
Another night with her
But I’m always wanting you
Στους στίχους του Σαββόπουλου όλη αυτή η προϊστορία εμπλουτίζεται με την εμπειρία του πολιτικού κρατούμενου που στα χρόνια της Δικτατορίας φυλακίζεται, για να διαπιστώσει με την αποφυλάκισή του ό,τι όλα αυτά για τα οποία αγωνίστηκε δεν υπάρχουν πια.
Οι στίχοι μας πάνε πολύ παλιά, στη διαμάχη ολιγαρχικών και δημοκρατικών στην αρχαία Αθήνα, μια διαμάχη που έχει ξεθωριάσει με την πάροδο των αιώνων και σήμερα έχει ξεφτίσει στον ισοπεδωτικό και άχρωμο όρο «ο χρυσούς αιών του Περικλέους», που χρησιμοποιούμε για να χαρακτηρίσουμε την εποχή εκείνη δημιουργώντας έτσι έναν αχταρμά από ονόματα και γεγονότα, που έρχεται να φουσκώσει την ανιστόρητη και απολίτικη υπερηφάνεια των νεοελλήνων για τους προγόνους τους. Η διαμάχη ξεκινάει ήδη από τα θριαμβευτικά χρόνια της δημοκρατίας, με δυο αντίπαλα στρατόπεδα να συγκρούονται στο στίβο της διανόησης. Από τη μια, οι ολιγαρχικοί με τον Σωκράτη και τους μαθητές του, Πλάτωνα, Ξενοφώντα, Αριστοτέλη, Ισοκράτη, και από την άλλη οι διανοούμενοι της δημοκρατίας Αισχύλος, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Σοφοκλής, Αριστοφάνης, οι Σοφιστές, ο Δημοσθένης.
Με το Δημοσθένη βρισκόμαστε στην τελευταία πράξη αυτής της διαμάχης που τελείωσε με την ολοκληρωτική ήττα των δημοκρατικών. Οι ολιγαρχικοί είχαν τώρα έναν ισχυρό, εξωτερικό σύμμαχο, τον Φίλιππο της Μακεδονίας, που υπέτασσε μια μια τις δημοκρατικές πόλεις που του αντιστέκονταν, με την Όλυνθο να έχει την πιο καταστροφική μοίρα. Έτσι, σε μια Αθήνα όπου οι ολιγαρχικοί κέρδιζαν ολοένα έδαφος και προέτρεπαν, μέσω του Ισοκράτη, τον Φίλιππο να έρθει να καταλάβει την πόλη τους, ο αγώνας του Δημοσθένη ήταν μάταιος. Ήταν και μοναχικός – μόνος αυτός να υπερασπίζεται τις αξίες και τα ιδανικά της πατρίου πολιτείας των Αθηναίων, της Δημοκρατίας. Έτσι, ο Δημοσθένης φαντάζει τραγικός ήρωας, του οποίου ο αγώνας είναι καταδικασμένος να αποτύχει, μεγαλειώδης όμως για τις ιδέες που υπερασπίζεται.
Στους στίχους του Σαββόπουλου όλη αυτή η προϊστορία εμπλουτίζεται με την εμπειρία του πολιτικού κρατούμενου που στα χρόνια της Δικτατορίας φυλακίζεται, για να διαπιστώσει με την αποφυλάκισή του ό,τι όλα αυτά για τα οποία αγωνίστηκε δεν υπάρχουν πια. Ταυτίζεται και με τον Έλληνα της Μεταπολίτευσης του οποίου τα οράματα για τη δημοκρατία προδόθηκαν – αίσθηση που μοιραζόμαστε κι εμείς σήμερα, στην κατάντια του ελληνικού κράτους που τώρα ζούμε. Ο ιδεολόγος όμως στέκεται μοναχικός και μεγαλοπρεπής, σαν βασιλιάς σ’ αρχαίο δράμα, που δέχεται το τέλος του με αξιοπρέπεια –αξιοπρέπεια που πηγάζει από τη βεβαιότητα για την ορθότητα των ιδεών του και από το γεγονός του ό,τι τους έχει μείνει πιστός.
Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει
οι δρόμοι θα `ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή
Κι ο ήλιος θ’ αποκοιμηθεί μες στα ερείπια της Ολύνθου
θα μοιάζουν πράγματα του μύθου κι οι φίλοι μου και οι εχθροί
μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες
ζητιάνοι εταίρες και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν
Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό
χωρίς βουλή χωρίς Θεό σαν βασιλιάς σ’ αρχαίο δράμα
θα πω τη λέξη και το γράμμα μπροστά στην πύλη θα σταθώ
Cobalus 