Αυτό μόνο αρκεί.
https://www.instagram.com/tv/CYJxvfCMRgA/?utm_medium=share_sheet
Ήθελα να γράψω διάφορα για το 2021, ευχές για το 2022, αλλά τα είπε όλα η @nefelimeg σ’ αυτό την μικρού μήκους ταινιάρα, στα πλάνα του @jannis_tomic.
Ευχή για καλύτερη χρονιά.
Διαβάστε στην efsyn ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τα φυτά!
Ο Στέφανο Μανκούσο, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας και διευθυντής του Διεθνούς Εργαστηρίου Φυτικής Νευροβιολογίας, έχει προκαλέσει με το ερευνητικό του έργο τομή στον επιστημονικό κόσμο, καθώς κατόρθωσε να εξηγήσει ότι τα φυτά έχουν προσωπικότητα, ανταλλάσσουν πληροφορίες, αλληλεπιδρούν με τα ζώα, υιοθετούν στοχευμένες στρατηγικές για να επιβιώσουν, έχουν κοινωνική ζωή και αξιοποιούν όσο το καλύτερο τους ενεργειακούς πόρους.
Αν ζυγίζαμε ό,τι έχει ζωή πάνω στον πλανήτη, τότε το 85,5% του βάρους θα ήταν αυτό των φυτών! Αρα το 85,5% του βάρους της ζωής στον πλανήτη αναλογεί στα φυτά! Τα ζώα και οι άνθρωποι φτάνουν στο 0,3% μόνο. Το 1,2% είναι πολυκύτταροι μύκητες (μανιτάρια). Δηλαδή τα μανιτάρια σε βάρος ζυγίζουν 4 φορές περισσότερο από όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου! Και ό,τι απομένει είναι μικροοργανισμοί. Προσέξτε τώρα: Τι θεωρούμε εμείς ότι κυριαρχεί; Το ζωικό βασίλειο (στο οποίο ανήκουμε)!
Αρα και ο τρόπος που αυτό λειτουργεί. Ωστόσο, όλο αυτό το «κυρίαρχο οικοδόμημα» είναι ένα ψέμα. Αντιστοιχεί μόνο στο 0,3%! Αν δηλαδή ένα εξωγήινο ον κοιτούσε τη Γη και έλεγε «τι αξίζει να μελετήσω;», θα επέλεγε τα φυτά. Θα έβλεπε παντού φυτά και κάποια αχνά χνάρια από κάτι άλλο που δεν θα έδινε σημασία. Κι όμως, εμείς θεωρούμε τους εαυτούς και το είδος μας και κυρίαρχο και πρωταγωνιστικό! Ολο αυτό είναι ένα ψέμα. Βλέπουμε και προσεγγίζουμε τη ζωή μέσα από τη δική μας, ζωώδη, οπτική. Αν όμως βλέπαμε την αλήθεια, θα καταλαβαίναμε πως είμαστε απλά ασήμαντες ποσότητες μέσα σε ένα «βασίλειο» που δεν μπορούμε (ούτε θέλουμε) να καταλάβουμε.
Πόσο δύσκολο και ψυχοφθόρο είναι όλο το κομμάτι του world tour από μεγάλες μπάντες.
Διαβάστε το παρακάτω post που ανέβασε ο τραγουδιστής Zach Gondon στο facebook πριν λίγες ημέρες..
Πόσο δύσκολο και ψυχοφθόρο είναι όλο το κομμάτι του world tour από μεγάλες μπάντες.
In response to my posts I see many questions asking about me touring. I want you to know that your requests are being heard and that I would love to be able to play for you. But after having faced health issues over and over again during my last tour for Gallipoli in 2019, and having been forced to cancel so many shows, I decided to not tour this album.
I also want to take this as an opportunity to apologize again to everyone who had been planning to come to one of the shows that were cancelled. There is nothing worse than knowing that I’ve let so many of you down and I feel terrible for every show that I could not perform.
For many years I managed to white knuckle my way through life on the road but I had to realize that my body wasn’t up for it this time. In my private life I am a relatively quiet and introverted guy and I need a lot of down time. While I may love playing shows for you, living out of a suitcase on tour buses with so many other people for weeks or months to perform every night has always led to extremely low places for me.
Towards the end of my first international tour at the age of 19 I suffered from a nervous breakdown and was left completely shattered. A series of untreated panic attacks developed into a deeply dissociated state that left me struggling to remember who and where I was for over six months. To this day I would say I never fully recovered from this. Over the last 15 years I tried many ways to make touring more manageable for me, but the pressure of wanting to give my absolute best every night, not wanting to let any of you or my band members down, combined with the physical exhaustion and a pretty bad fear of flying led to years of panic attacks, burnout, illness and deep depression. For many years I simply drank my way through it. This seemed to work in the short run but really took its toll on both my body and mind after so many years.
So when I returned to tour in 2019, this time sober and seemingly in good health, I had high hopes and expectations to really make this tour amazing, and to make up for past failures. Unfortunately my body was just not up for it this time. Cancelling a show is never an easy decision and I completely understand how frustrating it is for everyone who wanted to see us. Especially for those who came from far away, and those times when the cancellation was made literally last minute like in Madrid. I was told before our concert that night that I could permanently damage my voice were I to sing. At first I wanted to try and run through a slightly shorter, quieter set, until some of the people behind the scenes looking out for me told me that I was crazy.
I regret that I didn’t address you all personally back then, but frankly I was overwhelmed by the situation. I was left hanging in complete uncertainty about my voice and my future as a musician. I had already spent that year singing on a constant diet of antibiotics, steroids and other quick fixes to fend off the illnesses I was getting, and I no longer knew whether I could ever sing the same again. Losing my voice has always been one of my biggest fears. I didn’t know whether I could keep touring in the future and if not, how and if I would survive financially without it. My professional life was turning upside down and potentially in tatters. All this uncertainty about my health and my career had me frozen in fear and I simply didn’t know how to respond. I didn’t want to make promises to you (or my own band) about future shows when I didn’t know if I could keep them.
My voice has mostly recovered but I still need some more time to heal before I’ll be able to undertake something like multiple shows a week again. I’m still struggling through sorting out what’s behind all the years of burn out, anxiety and physical ailments, but am so grateful to be able to write and record music, the way I have been doing since I was fourteen years old. It is the one thing that always made me happy and has kept me sane, and remains the most meaningful thing to share with you.
For the last two years I’ve been working on an album that I started in Norway and that I’m very excited for you to hear when it’s ready. And while I am hoping to be able to return to the road again someday in the future, I am currently working out how to play shows (potentially online at first) in a manner that is doable for me and hopefully enjoyable for you too.
Thank you
-Zachary
Σήμερα, 15 Δεκεμβρίου 2021, εκδόθηκε η πρώτη μου ποιητική συλλογή με τίτλο: «Μόνο τη Νύχτα».
ΑΓΟΡΑ:
Σήμερα είναι μια πολύ μεγάλη προσωπική μου στιγμή.
Σήμερα, 15 Δεκεμβρίου 2021, εκδόθηκε η πρώτη μου ποιητική συλλογή με τίτλο: «Μόνο τη Νύχτα».
Δεν χωράνε τα λόγια να περιγράψουν τα συναισθήματα μου. Ένα τεράστιο ευχαριστώ στις εκδόσεις Πηγή @protypes_ekdoseis_pigi, για την επιμέλεια και την βοήθειά τους στο όλο εγχείρημα.
Τα καλύτερα έρχονται, μείνετε συντονισμένοι για νέα και παρουσιάσεις.
Σύντομα σε πολλά γνωστά βιβλιοπωλεία της Ελλάδος, για την ώρα μπορείτε να το παραγγείλετε εδώ: https://www.pigi.gr/product/poiisi-mono-ti-nyxta/
Το εξώφυλλο είναι της Νάσια Πλίσκο.
Από το οπισθόφυλλο:
Μόνο τη Νύχτα. Ίσως γιατί μόνο τότε όλα μπορούν να συμβούν, έστω και μυστικά. Στο σκοτάδι, αισθανόμαστε ασφαλείς να λέμε λέξεις και να πράττουμε πράξεις που το επόμενο πρωί ανήκουν στο παρελθόν.
«Ας γείρω λίγο στο κρεβάτι,
στον νου να φέρω θύμησες παλιές,
κάτω απ’ το μαξιλάρι να τις κρύψω,
κανείς να μην τις βρει.
Ένα γλυκό χαμόγελο ονειρεύτηκα
πως είχα προτού πλαγιάσω,
μα είχα –ήδη– κοιμηθεί.»
Οι φροϋδικές και λακανικές επιρροές είναι εμφανείς στο έργο του Διονύση Αναλυτή. Η πρώτη του ποιητική συλλογή περνά από τα αδιέξοδα του έρωτα μέσα από ψυχαναλυτικά μονοπάτια. Σαν όνειρο εντός πραγματικότητας, σαν φαντασία μέσα σε σύμβολα, έρχονται οι λέξεις να βάλουν σε τάξη, αλλά και να προκαλέσουν νέα αταξία στα σημαίνοντά μας.
«Άκου πώς ζούμε με μια επαναλαμβανόμενη αναπνοή».
Η διάφυλη σχέση δεν υπάρχει, μα κάπου υπάρχει φως. Έχουμε μια και μόνο ευθύνη: Πρέπει να απολαύσουμε αυτό που απολαμβάνουμε.
Εκπληκτικό βίντεο. Πέραν από το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό του Κοντοπίδη και του Μαλιάτση, ό, τι λένε είναι τόσο to the point, όσο δεν πάει.
Δείτε το, χτες.
Νιώθω ότι ο Jim Carrey έχει φτάσει σε μια τρομερή συνειδητοποίηση όσον αφορά κάποια υπαρξιακά θέματα, αλλά έχει ονομάσει κάποια «συμβάντα» ή «φαινόμενα» με έναν δικό του τρόπο, ο οποίος ίσως είναι λίγο δυσνόητος. Σε αυτά θέλω να σταθώ και -μακάρι- να αποσαφηνίσω.
Πηγή: https://the-talks.com/interview/jim-carrey/
Αποφάσισα να μοιραστώ την παρακάτω συνέντευξη του Jim Carrey, που πέρα από εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, είναι αφορμή να μοιραστώ προσωπικές μου σκέψεις, ο οποίες πηγάζουν από ψυχαναλυτικά αναγνώσματα. Νιώθω ότι ο Jim Carrey έχει φτάσει σε μια τρομερή συνειδητοποίηση όσον αφορά κάποια υπαρξιακά θέματα, αλλά έχει ονομάσει κάποια «συμβάντα» ή «φαινόμενα» με έναν δικό του τρόπο, ο οποίος ίσως είναι λίγο δυσνόητος. Σε αυτά θέλω να σταθώ και -μακάρι- να αποσαφηνίσω. Ελπίζω να βρείτε ενδιαφέρουσες τις παρακάτω σκέψεις. Δεν είμαι ειδικός, ούτε θέλω να ερμηνεύω λόγια άλλων -ακόμα κι αν τους ξέρω- απλά το συγκεκριμένο άρθρο προσφέρεται για τροφή για σκέψη και συζήτηση, κι έτσι το μοιράζομαι μαζί σας, μαζί με τις σκέψεις μου.
Mr. Carrey, have you ever had a spiritual epiphany?
Well, I have gone through a lot changes in the last few years and a lot of realizations — and I guess you could say awakenings about things. Everything is touched by that, everything I am doing creatively right now seems to point to the awareness of a lack of self. What are we? Why are we here? And the answer to both of those questions is: nothing, no reason, as far as I am concerned. It’s just about playing with form.
awareness of a lack of self: Εδώ ο Τζιμ Κάρευ μιλάει ξεκάθαρα για το Εγώ. Στην ψυχανάλυση δεν υπάρχει πραγματικό Εγώ. Το Εγώ είναι προϊόν πολλαπλών ταυτίσεων, και είναι καθαρά φαντασιακό. Με πιο απλά λόγια, ό,τι θεωρούμε πώς «είναι ο εαυτός μας» είναι καθαρά θέμα πώς φανταζόμαστε ότι είναι ο εαυτός μας. Αυτό που συμβαίνει όμως είναι ότι απλά ταυτιζόμαστε με άλλα σημαίνοντα (γονείς, ιδιότητες, δουλειά, πώς μας βλέπουν οι άλλοι, κλπ) και αυτά κουβαλάμε ως Εγώ.
Εδώ μας λέει ο Τζιμ Κάρευ ονομάζει την ύπαρξη ως : παιχνίδι με την φόρμα. Αν το καταλαβαίνω καλά, σαν παιχνίδι με την ύλη σαν ύλη -χωρίς φαντασιακές προεκτάσεις.
What do you think prompted those awakenings?
I guess just getting to the place where you have everything everybody has ever desired and realizing you are still unhappy. And that you can still be unhappy is a shock when you have accomplished everything you ever dreamt of and more and then you realize, “My gosh, it’s not about this.” And I wish for everyone to be able to accomplish those things so they can see that.
Is that what happened to you?
Yeah, sure. It didn’t happen to me. There is no me. But it happened. And it pushed me towards the realization there is no individual here. There are only energies.
Εδώ συνεχίζει υπέροχα και παρουσιάζει τα αδιέξοδα της γλώσσας. There is no me. Αφού είπαμε παραπάνω, ότι δεν υπάρχει Εγώ. Άρα σε ποιον συνέβη; Ο Τζιμ λέει ότι απλά συνέβη. Κανένα υποκείμενο ή αντικείμενο στην πράξη. Μόνο γεγονότα.
Και μετά έρχεται η ερμηνεία του υποκειμένου (εδώ με την έννοια την ψυχαναλυτική, το υποκείμενο του ασυνειδήτου που μιλάει μέσω εμάς) Τζιμ Κάρευ και δηλώνει: ότι ήρθε η συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει υποκείμενο (το Εγώ ως υποκείμενο με την φαντασιακή έννοια) , αλλά υπάρχουν μόνο ενέργειες.
Energies?
Yes, they’re me. They’re me talking to me — whatever they are, no matter how bad they are. I have gone through some really tough times in the last few years and I would not wish them on anybody, but my God, my understanding of life and what is real and what is not real has expanded exponentially because of that. And my ability to understand suffering, which is a valuable thing. It’s the way to salvation because once you understand it, you have compassion, and the next thing you know, you are free. So what happened after that realization was essentially a very desperate and good energy of wanting to be loved and wanting to love and wanting to create and be admired.
Η ανάγκη για ερμηνεία και τακτοποίηση των συμβάντων σε συμβολικό πλαίσιο, είναι απαραίτητη σε όλους. Η ερμηνεία σαν περιεχόμενο μπορεί να έχει φαντασιακές προβολές, δεν υστερεί όμως σε σύμβολο, μιας και το υποκείμενο τακτοποιεί τον κόσμο γύρω του, χρησιμοποιώντας λέξεις. Για τον Τζιμ Κάρευ η ελευθερία πηγάζει από την κατανόηση του suffering, και της ανάγκης να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Σημαίνοντα όπως αγάπη, ενέργεια, πόνος, συμπόνοια, έρχονται και δίνουν συμβολικό στήριγμα στη ζωή του υποκειμένου.
Is it strange to look back on your films after having had these revelations? It must be like seeing someone else entirely.
I see someone who thought they were a person, who was trying to create characters but… How can I put it? Playing Andy Kaufman in Man on the Moon in 1999, for example, I realized that I could lose myself in a character. I could live in a character. It was a choice. And when I finished with that, I took a month to remember who I was. “What do I believe? What are my politics? What do I like and dislike?” It took me a while and I was depressed going back into my concerns and my politics. But there was a shift that had already happened. And the shift was, “Wait a second. If I can put Jim Carrey aside for four months, who is Jim Carrey? Who the hell is that?”
And what did you find out?
I know now he does not really exist. He’s ideas.
Οι ιδέες που αναφέρεται και παρακάτω ο Τζιμ Κάρευ είναι οι ταυτίσεις που αποκτούμε ως υποκείμενα σε όλη την διάρκεια της ζωής μας. Ξεκινώντας από το όνομά μας, μέχρι την καταγωγή, την θρησκεία και πόσα άλλα. Ο Φρόυντ όταν μιλούσε για το Εγώ, είχε πει ότι το φαντάζεται σαν ένα μεγάλο κρεμμύδι, και κάτω από κάθε φλούδα του υπάρχει και μια ταύτιση. Και όταν το ξεφλουδίσεις όλο, από κάτω υπάρχει το Εγώ. Δηλαδή, Τίποτα.
What do you mean?
If you want to talk scientifically, break it down to a cluster of tetrahedrons that somehow believe they are athing. But they’re ideas — just ideas. Jim Carrey was an idea my parents gave me. Irish-Scottish-French was an idea I was given. Canadian was an idea that I was given. I had a hockey team and a religion and all of these things that cobble together into this kind of Frankenstein monster, this representation. It’s like an avatar. These are all the things I am. You are not an actor, or a lawyer. No one is a lawyer. There are lawyers, law is practiced, but no one is a lawyer. There is no one, in fact, there.
Εδώ ο Τζιμ Κάρευ μιλάει για ίσως το πιο ενδιαφέρον και σημαντικό πράγμα σε όλη την συνέντευξη. Αναφέρει: «You are not an actor, or a lawyer. No one is a lawyer. There are lawyers, law is practiced, but no one is a lawyer.»
Ο Λακάν όταν μιλούσε για τον Νέρωνα, έλεγε ότι ο Νέρωνας πίστευε ότι είναι Αυτοκράτορας. Η διαφορά δεν είναι φιλολογική, αλλά υπαρξιακή. Ο Νέρωνας θα έπρεπε να πιστεύει ότι ο αυτοκράτορας είναι ένας ρόλος, και ότι ο ίδιος καλείται να παίξει αυτό τον ρόλο (να κάτσει «κάτω» από το σημαίνον αυτοκράτορας), και όχι να ΕΊΝΑΙ ο αυτοκράτορας. Κανείς δεν είναι πραγματικά αυτοκράτορας.
Με ένα παράδειγμα μπορεί να γίνει περισσότερο κατανοητό αυτό το σημείο.
Σκεφτείτε μια αμαξοστοιχία, την αμαξοστοιχία των 8:30. Κάθε μέρα αναχωρεί ακριβώς στις 8:30, αυτή είναι η ιδιότητά της. Αυτό είναι το σημαίνον της αμαξοστοιχίας των 8:30. Ναι, αλλά το ίδιο τρένο είναι που φεύγει στις 8:30; Όχι, φυσικά. Το τρένο μπορεί κάθε μέρα να είναι διαφορετικό, αλλά να εκτελεί την λειτουργία του να αναχωρεί κάθε μέρα στις 8:30. Υπάρχουν πολλά διαφορετικά τρένα (όπως και άνθρωποι με ονόματα Νέρων, Ιούλιος Καίσαρας κλπ) αλλά ένα είναι το τρένο των 8:30, όπως ένας είναι ο αυτοκράτορας.
Γι’ αυτό και ο Λακάν καταλήγει ότι είναι παρανοϊκό γνώρισμα ότι ο Νέρων πίστευε ότι είναι ο Αυτοκράτορας.
Το τρομερό σε αυτό το σημείο είναι ότι το ίδιο ισχύει για όλους μας, που ταυτιζόμαστε με το κύριο όνομά μας (πέραν από τις λοιπές ταυτίσεις που αναφέραμε παραπάνω).
Καταλήγοντας, νιώθω απόλυτα τον Τζιμ Κάρευ όταν λέει ότι δεν είμαι ηθοποιός ούτε ζωγράφος. Γιατί αυτό το «είμαι» που έχει η πρόταση αυτή, είναι υπαρξιακό, που κανείς δεν «είναι» πραγματικά κάτι, παρά παίζει ρόλους.
So nothing is real?
You know, I think you pretty much play your part as best as you can — but no, I don’t believe this is real.
Συνεχίζοντας την παραπάνω σκέψη, είναι εύλογο το ερώτημα του δημοσιογράφου. Θα περίμενε κανείς ότι ο Τζιμ Κάρευ ταξιδεύει νοητικά, είναι σολιψιστής ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Αναφέρει ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι πραγματικό. Και πώς δεν είναι; Δεν υπάρχει δηλαδή πραγματικότητα;
Εδώ βοηθάει μια σημαντική διάκριση που κάνει ο Λακάν μεταξύ πραγματικότητας και Πραγματικού (με Π κεφαλαίο.)
Η πραγματικότητα είναι φαντασιακή. Και με λίγα λόγια, πρόκειται για την φαντασιακή ερμηνεία που δίνουμε στον κόσμο γύρω μας. Από μωρά όταν γεννιόμαστε, μέχρι να πεθάνουμε.
Το Πραγματικό όμως είναι κάτι άλλο. Το Πραγματικό δεν έχει σημασία, δεν έχει ερμηνεία, δεν έχει δηλαδή ούτε σύμβολο, ούτε φαντασία, είναι απλά εκεί.
Με ένα καθημερινό παράδειγμα μπορώ να σας το αποσαφηνίσω λίγο παραπάνω. Όταν κάποιος μιλάει συμβαίνουν 3 πράγματα ταυτόγχρονα:
Έτσι κι εδώ ο Τζιμ Κάρευ όταν λέει ότι δεν υπάρχει πραγματικότητα, αναφέρεται ότι όσα λέμε, όσα ζούμε, ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας. Δεν ανήκουν στην σφαίρα του Πραγματικού με Π Κεφαλαίο.
You recently started painting. Has that helped ease these changes you’ve been experiencing?
Yeah. To me, it’s just another way of creating. It happened, it was inspired by broken hearts, and I’ve had a few. It was inspired by that, by the need to express something immediately and not wait for a green light committee or a script to be perfect or any of that stuff! “Here’s an idea, I don’t even know what it means yet. I’m going to paint it. I’m going to sculpt it. And then it will tell me what it means a year from now.” It’s just a fantastic feeling.
And I’m sure it doesn’t hurt to have that work exhibited as well.
And in Vegas of all places! (Laughs) I went to the absolute antithesis of art. I want to be in places that are accessible by real people. They might not be able to afford the painting, but they can see it. I’m sure I’ll do the gallery shows and stuff, hopefully sometime… But for now, I really want people to see what it is like for an artist to immerse themselves in creation. That’s actually how Jim & Andy: The Great Beyond happened. I was talking with Spike Jonze last year about what was opening up for me… We started talking about some behind-the-scenes footage of my experience filming Man on the Moon and becoming Andy Kaufman, which we then turned into the documentary. So… I am not finding roles. They’re finding me.
Do you think that the Andy Kaufman you became for the film found some sort of happiness in the end?
I think he was happy in the moment he was creating. No one can be happy with a career. The career is whatever it is. There are ups and downs, there are temporary things that happen, energies that happen. It’s hard semantically to talk about where I am coming from sometimes but I am extremely satisfied. Right now, the feeling is that there is great appreciation and there’s great gratitude and excitement and wonder about what this is turning into. This project happened organically: the footage was born out of playfulness and mischievousness and out of honoring an artist that was very pivotal and extraordinary. So in honoring that energy, rebellion, anarchy… There is definitely a satisfaction there, but it is not mine. It just is.
Καταλήγοντας, ο Τζιμ Κάρευ αναφέρεται στην ζωγραφική και πόσο τον έχει βοηθήσει τα τελευταία χρόνια σε πολλά επίπεδα, χωρίς να κατανοεί και ο ίδιος γιατί.
Εδώ θέλω να σταθώ σε δύο πράγματα. Ξεκινώντας από το δεύτερο, είναι ότι δεν χρειάζεται να κατανοούμε τα πάντα για να τα δοκιμάζουμε. Πολλές φορές αισθανόμαστε όμορφα κάνοντας κάτι, και μετά ψάχνουμε το γιατί. Ίσως δεν χρειάζεται, όχι πάντα τουλάχιστον. Αλλά το πρώτο που θα ήθελα να πω είναι ότι πρέπει να επιστρέψουμε με κάποιο τρόπο σε ένα στάδιο που αξιοποιούμε το σώμα μας -εδώ στη ζωγραφική τα χέρια του ζωγράφου- και να το ξυπνήσουμε. Κοιμάται του καλού καιρού το σώμα, κάνοντας πράγματα που ενώ έχουν σωματικό αντίκτυπο, πρακτικά το μυαλό ικανοποιείται και όχι το σώμα απαραίτητα.
Συνιστώ ανεπιφύλακτα να δείτε στο Netflix το documentary για την εποχή που έπαιζε τον Andy Kauffman, και πώς χάθηκε μέσα σε αυτό τον ρόλο, καθώς και για όσα αναφέραμε και εδώ.
Cobalus 