δροσοσταλίδες χαράς λούζουν τα πορφυρά φετίχ μας.
η υψικάμινος ορθώνεται σε μωβ ηφαίστεια υπερρεαλιστικά αργής κίνησης κόκκινης λάβας.
την ακολουθείς με τις βλεφαρίδες σου σκορπώντας φωσφορίζοντα θόρυβο με τους παλμούς των ποδιών σου να τρεμοπαίζουν στην καφετιά σκόνη του ορίζοντα.
η άνοιξη μεγαλώνει τις ώρες και αμβλύνει την ισορροπία σβήνοντας τα φτερά μας με γαλάζια όνειρα.
κοκκινίσματα κόσκινου κόκκινων αμαρτωλών πράξεων θρυμματίζουν τις στιγμές του έρωτα με το τριαντάφυλλο της απαλής αιωνιότητας της ροζ απενοχοποιημένης ενόρασης.
το υδάτινο θέλει να ενωθεί με το αιθέριο μέσα σε κίτρινο απαλό εκτυφλωτικό φως ερπόντων αστεριών ώχρας.
το μέτρο μας είναι το γκρι ενδιάμεσο του μπλε του ουρανού και του πράσινου της γης.
εκεί βρίσκεσαι και κατοικείς μέσα σε χρώματα.
παλεύεις να παντρέψεις τις αντιθέσεις που μόνο εσύ βλέπεις επειδή κατάφερες και μίλησες.
λέξεις, ομιλίες, αρθρώσεις.
γιατί η ρηματοποίηση απελευθερώνει?
ίσως γιατί γεννιόμαστε μέσα στον Λόγο και όλα υπάρχουν μέσω αυτού.
τα χρώματα γίνονται υπέρυθρο συναίσθημα
και φωτίζουν την σιωπή του υπεριώδους ζωγραφικού πίνακα
μέσω της σιωπηλής παλέτας της αμηχανίας των πορτοκαλί προτάσεων
σε αργό αλλά επαναληπτικό όλεθρο αναμόχλευσης
κάνοντας
τη γλώσσα να πει λευκά αληθινά ψέμματα
τον νου να νιώσει μαύρες ψεύτικες αλήθειες
και
το άπειρο να υπακούσει στις εσωτερικές προσταγές του πρίσματος της ακτινοβολίας.
ίσως η λεκτικοποίηση του συναισθήματος να μπορεί να σπάσει τις κλειδαριές.
είμαστε το αμάγαλμα του φαντασιακού με ψίγματα συμβόλων που θέλουν να αιχμαλωτίσουν την πραγματικότητα.
γι’ αυτό εξακολουθώ και σου μιλάω.
γι΄ αυτό συνεχίζεις να με ακούς.
τα χρώματα του φάσματος είναι εκεί.
τίποτα άλλο δε μπορεί να (μας) σώσει.
Just got home from Illinois, lock the front door, oh boy!
Got to sit down, take a rest on the porch.
Imagination sets in, pretty soon I’m singin’,
Doo, doo, doo, Lookin’ out my back door.
There’s a giant doing cartwheels, a statue wearin’ high heels.
Look at all the happy creatures dancing on the lawn.
A dinosaur Victrola list’ning to Buck Owens.
Tambourines and elephants are playing in the band.
Won’t you take a ride on the flyin’ spoon?
Doo, doo doo.
Wond’rous apparition provided by magician.
Tambourines and elephants are playing in the band.
Won’t you take a ride on the flyin’ spoon?
Doo, doo doo.
Bother me tomorrow, today, I’ll ‘bide no sorrows.
Forward troubles Illinois, lock the front door, oh boy!
Look at all the happy creatures dancing on the lawn.
Bother me tomorrow, today, I’ll ‘bide no sorrows.
I heard you threw your man around
Pick him up just to let him down
It’s a shame, baby, but I always knew
Just the way you’re gonna do, oh
Oh no
Just a psychotic girl
And I won’t get lost in your world
Friday night in the party lights
You were acting like everything was alright
Till later on with no one around
Had me fighting for air, laying on the ground, oh no
Oh no
Just a psychotic girl
And I won’t get lost in your world
I thought you’d changed, but I should’ve known
You’d play nice for a time and then you do me wrong
I thought long and hard ’bout what I should I say
And when I was through it just came out this way, oh no
Oh no
Just a psychotic girl
And I won’t get lost in your world
Τα παρακάτω προέρχονται από τη επίσημη σελίδα του facebook του Φοίβου Δεληβοριά σχετικά με το 2ημερο live του Διονύση Σαββόπουλου στο gagarin (8-9 Μαρτίου 2013):
«Ακούω πως ο Σαββόπουλος έκανε δύο σπουδαίες συναυλίες στο Gagarin. Δεν μπόρεσα να πάω δυστυχώς, λόγω της περιοδείας. Φίλοι που ήταν εκεί, μου λένε πως δεν υπήρχε ίχνος της ανασφάλειας, της γλυκερότητας, ή του γνωστού φιλοσοφικού μανιχαϊσμού, που έχει απλωθεί για πολλά χρόνια τώρα πάνω στη δημόσια παρουσία και σκέψη του μεγάλου καλλιτέχνη-και τον έχει φυλακίσει και στη γνωστή, πικρά ομολογημένη απ’τον ίδιο, δημιουργική αδράνεια. Στενοχωρήθηκα που το έχασα. Ακόμα, όμως, περισσότερο, στενοχωρήθηκα που το επίπεδο της αρνητικής κριτικής προς τη συναυλία έγινε με όρους κατηχητικού και ιδεολογικής καθαρότητας.
Δεν είμαι υπέρ του απυρόβλητου, φυσικά. Η κριτική ενός έργου πρέπει να είναι αυστηρότατη, να γίνεται όμως μόνο με καλλιτεχνικά κριτήρια, ποτέ με ιδεολογικά. Έχουμε απόλυτη ελευθερία –και υποχρέωση, όσοι σκεφτόμαστε- να κρίνουμε ιδεολογικά τις πολιτικές που διαφημίζει αυτοκλήτως κάθε τόσο ο Σαββόπουλος , την υπουργοποίηση του Μίκη Θεοδωράκη ή του Θάνου Μικρούτσικου, τον συναγελασμό των περισσοτέρων –φευ- επιφανών καλλιτεχνών μας (είτε δηλώνουν «αντισυστημικοί» είτε όχι) με φαιδρά και ασήμαντα μεγέθη της πολιτικής και επιχειρηματικής εξουσίας. Το να μας επηρεάσουν, όμως, τα παραπάνω τις στιγμές της ακρόασης ενός τραγουδιού ή της ανάγνωσης ενός ποιήματος, είναι καθαρός βιασμός του πώς λειτουργεί το πνεύμα.
Γινόμαστε ίδιοι μ’αυτούς που εμπόδισαν την παράσταση στο Χυτήριο γιατί ενόχλησε την πίστη τους και μ’αυτούς που έκοβαν τα πέη από τ’αγάλματα γιατί δεν το άντεχε η άμεμπτη ηθική τους. Η Τέχνη –και τα καλά που κουβαλάει μαζί της- ανήκει σε όλους, όχι μόνο στους ομοϊδεάτες των καλλιτεχνών. Αλλιώς κανένας αριστερός δεν θα έπρεπε να βλέπει ποτέ Χίτσκοκ ή να ακούει Βαμβακάρη και κανένας δεξιός ν’ακούει Clash ή Θεοδωράκη. Όλοι θα ήμασταν καλά παιδάκια μέσα στο κοπάδι μας, χωρίς κανένα περιθώριο να σηκωθούμε από την κοινή μας φτώχεια.
Η εποχή είναι τραγική, η εγκληματική επιπολαιότητα –και η κατευθυνόμενη ανηθικότητα- των πολιτικών μας εξουσιών, διέλυσαν τους πιο αδύναμους από μας, εξουθένωσαν υλικά και πνευματικά την κοινωνία μας (κι αυτό πολύ πριν από την κρίση). Τα όσα δημιούργησε ο ελληνικός πολιτισμός απ’το ’45 και μετά είναι τα μόνα δώρα που μπορούν ακόμα να μας βοηθήσουν να σκεφτούμε καθαρά και να υψώσουμε ένα ανάστημα απέναντι στο απειλητικό αύριο.
Το Σαββοπουλικό έργο είναι σημαντικότατος –και αναπόσπαστος- καθρέφτης του τι καταφέραμε όλοι μας να κρατήσουμε ζωντανό όλα αυτά τα χρόνια. Ας το δεχτούμε με ευγνωμοσύνη και ελεύθερο κριτήριο, όσο έχει τη δύναμη να μας χαρίζεται ζωντανό- κι ας διαφωνούμε όσο θέλουμε με τον ίδιο το δημιουργό του. Αύριο-μεθαύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα. Το αν θα γίνει μέρα μισαλλόδοξων χριστιανοσταλινοφασιστών που θα λογοκρίνουν ο ένας τον άλλoν ή μέρα ελεύθερα σκεπτόμενων και –υγειώς αυτή τη φορά- δημοκρατικών ανθρώπων είναι στο δικό μας χέρι και μόνο. «
Συμφωνώ απόλυτα με τον Φοίβο, ειδικά στο σημείο που αναφέρει ότι «το να μας επηρεάσουν, όμως, τα παραπάνω [μιλώντας για πολιτικές απόψεις, πράξεις των δημιουργών] τις στιγμές της ακρόασης ενός τραγουδιού ή της ανάγνωσης ενός ποιήματος, είναι καθαρός βιασμός του πώς λειτουργεί το πνεύμα».
Ο άνθρωπος σίγουρα είναι πολύπλευρος και πολλές φορές δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσουμε τις στιγμές και τα πλαίσια μιας κατάστασης, αλλά το γεγονός αυτό δεν πρέπει να μας εμποδίζει να αναγνωρίσουμε το έργο ενός καλλιτέχνη, αλλά ταυτόγχρονα να καταδικάζουμε τις πολιτικές επιλογές του.
Νιώθω ότι στην περίπτωση Σαββόπουλου, πολλοί ένιωσαν ότι «προδόθηκαν» όταν περνώντας τα χρόνια, είδαν πολιτικές αλλαγές στις απόψεις του δημιουργού -ειδικά στην περίπτωση Μητσοτάκη-, και ένιωσαν σαν να τους κορόιδευε τόσα χρόνια και άρχισαν τον πόλεμο εναντίον του.
Αλλά ας σκεφτούν πρώτα πού πηγάζει αυτό το αίσθημα τις προδοσίας. Μήπως ψάχνουν σε ένα πρόσωπο όλα τα αγαθά του κόσμου και δεν τους αρκεί αυτό που βλέπουν και τους προσφέρεται? Μήπως φτιάχνουν φαντασιακούς ήρωες και τροβαδούρους του λαού με αποτέλεσμα στο τέλος να απογοητεύονται και να απορρίπτουν όλο τον άνθρωπο πίσω από τη μουσική? Μήπως έχουν επενδύσει υπέρ του δέοντος στα πολιτικά φαινόμενα -με όρους φανατικούς και σχεδόν γηπεδικούς- ώστε να φτάνουν σε σημείο να φορτίζονται σε τέτοιο βαθμό συναισθηματικά ώστε να μην μπορούν να διαχωρίσουν το έργο από τον καλλιτέχνη?
Μήπως ψάχνουν οδηγητές και αρχηγούς παρά ανθρώπους που κάνουν αυτό που μπορούν και πολλές φορές αυτό είναι υπεραρκετό?
Σαν τελευταία σκέψη, ας μην ξεχνάμε ότι η απογοήτευση προέρχεται πολλές φορές από μια λανθασμένη εκτίμηση καταστάσεων, και όχι τόσο από το μη επιθυμητό τελικό αποτέλεσμα.
Τέτοιοι δημιουργοί όπως ο Σαββόπουλος, που βάζουν τα κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα στα τραγούδια τους, ‘πρέπει’ να μιλάνε και εκτός τραγουδιών. Είναι η ‘κατάρα‘ που τους έλαχε, το τίμημα της προσφοράς τους. Γεγονός που μπορεί να τους οδηγήσει αρκετές φορές σε λάθη, όπως και τον κάθε άνθρωπο.
Γενικά μιλώντας, ας σκεφτούμε ποιος είναι τελικά ο ‘ανάξιος’ της υπόθεσης.
Αυτός που δεν δέχεται το δώρο γιατί του βρωμά το χέρι που του το προσφέρει ή ο δωρητής που δεν πλύθηκε πριν κάνει το δώρο του? (με μία επιπλέον βασική επιφύλαξη στην προηγούμενη ερώτηση, στο αν πραγματικά υπάρχει η βρώμα ή απλά εμείς νομίζουμε ότι τη μυρίζουμε).
Το τελευταίο που έχω να πω, είναι ότι εκτός της γενικότερα πανέμορφης βραδιάς του live στο Gagarin, νιώθω τυχερός που παρακολούθησα ζωντανά ολόκληρο τον Μπάλλο του Διονύση Σαββόπουλου, μιας και δεν περιορίστηκε σε απόσπασμά του -σαν να το ζητά η τωρινή μας εποχή.
Μήπως το γεγονός ότι στο live παρουσιάστηκε ολιγομίλητος, δείχνει ότι είχε όλα τα παραπάνω στο μυαλό του?
Ίσως.
Η μόνη κουβέντα που είπε είναι ότι το μόνο που άλλαξε τόσα χρόνια, αναφερόμενος στην ‘Παράγκα‘ του, είναι μόνο ότι η εφημερίδα πια δεν κάνει μιάμιση δραχμή, αλλά ενάμιση ευρώ.
Θυμάμαι το κασετόφωνο μας ήταν ένα sanyo, με αποσπώμενα ηχεία (ουάου για τότε) με πολλά κουμπάκια για να ρυθμίζεις τον ήχο, με υποδοχή για μικρόφωνο (γράφαμε δικές μας εκπομπές ή κάναμε αφιερώσεις στα mixtapes) λίγο μεγάλο για να το κουβαλήσεις στην εκδρομή και καθώς έπαιρνε 6 μεγάλες μπαταρίες για να λειτουργήσει ανοίγαμε τον κουμπαρά για να τις αγοράσουμε, γιατί ήταν και πανάκριβες (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί είναι τόσο ακριβές οι μπαταρίες).
Take a risk
Well that’s all you keep on saying
And the point that I’m relaying is it shouldn’t be like this
And you know
While I’m sitting here this evening
I just know I should be leaving but it’s too late for me to go
And now a kiss
Well you planted that one on me
And granted it has thrown me and it’s futile to resist
But don’t you see
If people see us here together, we’ve thrown it all away
I, oh I,
I just can’t be seen with you
Oh I
I just can’t be seen with you
Lets go
And get away to somewhere quiet
Where we can be in private away from prying eyes
And loose lips
That’ll get us into trouble see the whole world tumble down
Well you say you’re feeling crazy
And I’m feeling crazy too
But I couldn’t carry on like this without it hurting you
‘Cause you know that I am married
And I know that you are too so
I just can’t be seen
With you
Oh I
I just can’t be see with you
Oh I,
I just can’t be seen with you
I just can’t be seen with
I just can’t be seen with
I just can’t be seen with you
Oh I, Oh I
I just can’t be seen with you
Oh I,
I just can’t be seen with you
Oh I, Oh I
I just can’t be seen with you
Oh I,
I just can’t be seen with you
Κάθε μέρα που περνάει εμείς θα καταγράφουμε ζημιές και εκείνοι κέρδη.Πρέπει να εξηγούμε τα αυτονόητα σε μια γλώσσα που μας έχουν διαστρεβλώσει τα νοήματά της, ζούμε στην Βαβέλ των χαμένων εννοιών κι εμείς ακόμα ψάχνουμε ποιο λεξικό θα αποδώσει καλύτερα το χάος.
Πώς να εξηγήσεις σε όσους δεν θέλουν να ακούσουν; Πώς να τους δώσεις να καταλάβουν ότι αυτό που ζουν δεν είναι παρένθεση, δεν είναι μια προσωρινή άτυχη ιστορική συγκυρία ούτε μια πορεία προς τον γκρεμό, είναι ο ίδιος ο γκρεμός και τώρα ζούμε την πτώση. Πώς να τους πείσεις ότι οι σχολιαστές των τηλεοπτικών παραθύρων επιλέγουν τι θα σχολιάσουν και πώς, επιλέγουν σε ποιο θέμα θα δώσουν πολιτική διάσταση και σε ποιο όχι, ανάλογα με τα καλοπληρωμένα συμφέροντα που θέλουν να εξυπηρετήσουν; Πώς να βρεις λέξεις να αναλύσεις αυτά που θεωρείς αυτονόητα, ότι όταν πεθαίνουν παιδιά προσπαθώντας να ζεσταθούν, δεν φταίνε εκείνα, αλλά όλοι όσοι προσπαθούν να κλείσουν τρύπες στον μαύρο προϋπολογισμό τους εξαθλιώνοντας εμένα και εσένα, επειδή πολύ απλά δεν θέλουν να πειράξουν εκείνους που τις δημιούργησαν; Πώς να κάνεις πολιτική συζήτηση με όσους δεν βλέπουν τι γίνεται στην Χαλκιδική, με όσους αρνούνται να καταλάβουν ποια συμφέροντα παίζονται πάνω…
Θυμάμαι το κασετόφωνο μας ήταν ένα sanyo, με αποσπώμενα ηχεία (ουάου για τότε) με πολλά κουμπάκια για να ρυθμίζεις τον ήχο, με υποδοχή για μικρόφωνο (γράφαμε δικές μας εκπομπές ή κάναμε αφιερώσεις στα mixtapes) λίγο μεγάλο για να το κουβαλήσεις στην εκδρομή και καθώς έπαιρνε 6 μεγάλες μπαταρίες για να λειτουργήσει ανοίγαμε τον κουμπαρά για να τις αγοράσουμε, γιατί ήταν και πανάκριβες (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί είναι τόσο ακριβές οι μπαταρίες). 
Cobalus 