Ιουλίου 2020

«Love Like This»

My heart’s on fire
You light me up, and I can’t cool down
Your love is wild
You’re dangerous
Dangerous
[x2]

Remember when you kissed me by the sea
You were saying all the things that I’d like to believe
That you could give me all your love
You could give me just enough
And we could live in paradise
And never have to leave

But is it true?
Whenever I look around
I can always find you
On my side
In the morning and night
You’re my can-candy all the time

My heart’s on fire
You light me up, and I can’t cool down
Your love is wild
You’re dangerous
Dangerous

I’ve never known a love like this
I’ve never known a love like this
(And if it’s so good)
Could it be true?

Ooo, ooo, oooo
Am I dreaming or is this love for you?
Ooo, ooo, oooo

I like your style
I like your smile
Everything about you
When you are on top
I let you take me for a ride
We can go anywhere you want to

My heart’s on fire
You light me up, and I can’t cool down
Your love is wild
You’re dangerous
Dangerous

Your style
I like your smile
Everything about you
When you are on top
I let you take me for a ride
We can go anywhere you want to

I’ve never known a love like this
I’ve never known a love like this
I’ve never known a love like this
I’ve never known a love like this
I’ve never known a love like this

Στο σπίτι του Σινόπουλου του Τάκη.

Μετά από 2 χρόνια τελείωσε η φοίτησή μου στο εργαστήρι Ποίησης του Τάκη Σινόπουλου.

Μετά από 2 χρόνια τελείωσε η φοίτησή μου στο εργαστήρι Ποίησης του Τάκη Σινόπουλου..
Τα λόγια δεν χωράνε για την ευγνωμοσύνη και την αγάπη που νιώθω για την πανευτυχή συνάντηση με τις δασκάλες μου Τασούλα Καραγεωργίου και Λιάνα Σακελίου, αλλά και για την ομάδα που φτιάχτηκε από όλα τα παιδιά.
Ένας κύκλος έκλεισε, αλλά θα ανοίξει καινούριος, είμαι σίγουρος.
Αποχαιρετώ το παρελθόν μας, χαιρετίζοντας το άγνωστο μέλλον που έρχεται ήδη, με ένα αυτοσχεδιαστικό πόίημα που είχα γράψει σε μάθημα του εργαστηρίου, αφιερωμένο ό,τι ζήσαμε όλοι μαζί αυτά τα δύο χρόνια.

«Στο σπίτι του Σινόπουλου του Τάκη
σκάρωσα τούτο το ποιηματάκι.

Οι μήνες πέρασαν, δεκαεπτά
Με λέξεις τους ντύσαμε ζεστά.

Η Τασούλα, η Λιάνα και οι μαθητές
Πάμε στα καταφύγια που χτίσαν ποιητές.

Φτιάχνουμε τις αναμνήσεις του μέλλοντός μας
μιλώντας για τα πάθη της σαρκός μας.

Με νόστο τελείωσε και η δεύτερη χρονιά,
το άλγος αχνοφαίνεται κοντά.

Με αγάπη αφιερώνει ο ταπεινός ακροατής,
που ευελπιστεί πως κάποτε να γίνει ποιητής. «