1η δημοσίευση: https://www.ypogeio.gr/Interviews/Dionusis-Analutis_2957
Τον Διονύση Αναλυτή aka CobaLus τον εκτιμώ εδώ και πολλά χρόνια. Και σαν μουσικό, και σαν φωτογράφο. Και σαν ποιητή. Γιατί, σε περίπτωση που δεν το γνωρίζατε, ο Διονύσης πέρα από το singing και το songwriting, έχει μέσα του -σε μεγάλες γεννεαίες δόσεις- και τη φωτογραφία και το γράψιμο.
Τον πρωτογνώρισα μέσα από τις δύο μπάντες του, τους i saw 43 sunsets και τους Vaulter. Τούτα τα σχήματα και τα δύο διαλύθηκαν κι έκτοτε ο CobaLus ασχολείται με επιτυχία και ευρηματικότητα με διασκευές. Arctic Monkeys (Crying Lightning), The Doors (Cars Hiss By My Window), Queens of the Stone Age (This Lullaby) και Nirvana (Come As You Are) είναι μερικά από τα «ιερά» ονόματα που έχει «πιάσει στο στόμα του» και τα έχει καταφέρει αναίμακτα και μαεστικά να βγει αλώβητος από την αναπόφευκτη σύγκριση με το πρωτότυπο… Κι αυτό γιατί προσεγγίζει τα τραγούδια με σεβασμό, αλλά συγχρόνως και με θάρρος και νέες ιδέες, τέτοιες που στο τέλος της ημέρας τον βοηθούν να κάνει τα κομμάτια δικά του και με λόγο ύπαρξης.
Σειρά σε αυτό το όμορφο και δημιουργικό παιχνίδι παίρνουν οι τεράστιοι Oasis και ο ύμνος τους «Wonderwall», κομμάτι το οποίο πρωτο κυκλοφόρησε το 1995 και το βρίσκεις στον 2ο δίσκο της Βρετανικής μπάντας, «(What’s the Story) Morning Glory?». Ο Διονύσης… έκανε πάλι τα δικά του και το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Το ακούτε σήμερα σε αποκλειστική πρεμιέρα από το Υπόγειο. Και, υπό τους ήχους της εξαιρετικής διασκευής, μπορείτε να διαβάσετε και την πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχαμε με τον CobaLus, μια κουβέντα που ξεκίνησε με αφορμή την πρεμιέρα, αλλά πήγε σε όλα τα πολυσχιδή και δημιουργικά μονοπάτια που λαξεύει ο Διονύσης.
To Υπόγειο: Διονύση σε καλωσορίζουμε στο Υπόγειο! Ας ξεκινήσουμε από εκεί που σε πρωτογνωρίσαμε: I saw 43 sunsets, αρχικά, και Vaulter στη συνέχεια. Τι απέγιναν τα εν λόγω πολύ δυνατά σχήματα;
Καλώς σας βρήκα! Αγαπώ και τα δύο σχήματα, ήταν και τα δύο παιδιά μου. Το 2009 δημιούργησα τους i saw 43 sunsets όπου και έληξαν το 2016, και την ίδια χρονιά δημιουργήθηκαν οι vaulter, όπου και σταματήσαμε στα μέσα του 2019. Και οι δύο μπάντες είχαν σχεδόν τα ίδια μέλη, οπότε μιλάμε για ένα ταξίδι δεκαετίας όλοι μαζί-από το 2009- όπου ζήσαμε και δημιουργήσαμε πολλά. Αλλά όπως καταλαβαίνεις, όσο περνούν τα χρόνια, οι επιθυμίες αλλάζουν, οι προτεραιότητες επίσης, με αποτέλεσμα να σταματάνε και τα μουσικά σχήματα αν δεν υπάρχει κοινός στόχος. Για την ώρα θέλω να ακολουθήσω μια προσωπική πορεία που να με γεμίζει δημιουργικά, έχοντας την μουσική σε καθημερινή βάση στην ζωή μου.
Το Υπόγειο: Πώς και πότε αποφάσισες να στραφείς στις διασκευές;
Νομίζω ήταν μια απόφαση που με διάλεξε, παρά την διάλεξα εγώ! Πάντα είχα την τρέλα σε τραγούδια που αγαπώ, να σκέφτομαι πώς αλλιώς θα μπορούσε να αναδειχθεί καλύτερα το μήνυμά τους, ειδικά το πάντρεμα στίχου/μουσικής σε συνδυασμό με το συναίσθημα που μπορεί να προκληθεί στον ακροατή. Η πρώτη στιγμή που άρχισα να το βλέπω πιο «σοβαρά» ήταν όταν εμπνεύστηκα το Nightcall-Under your spell σαν διασκευή, μετά πήρε την τελική μορφή του στους I saw 43 sunsets και ξαφνικά έγινε επιτυχία. Είχα σοκαριστεί που άρεσε σε Kavinsky και Desire, και το έπαιζαν σταθμοί σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Εκεί νομίζω κατάλαβα ότι υπάρχει «κάτι» που αξίζει να ασχοληθώ παραπάνω.
Με τις παλιές μου μπάντες ηχογραφήσαμε δίσκο/ΕΡs με δικά μας τραγούδια, οπότε πολλές διασκευές που σκεφτόμουν κατά καιρούς, έμεναν στο συρτάρι. Έτσι, όταν αποφάσισα να ξεκινήσω την σόλο πορεία μου, πρώτο βήμα ήταν να ηχογραφήσω τις διασκευές που τόσα χρόνια περίμεναν υπομονετικά να πάρουν μορφή.
Το Υπόγειο: Θα ακολουθήσουν κι άλλες πέρα από τις ήδη υπάρχουσες;
Σίγουρα. Το πότε δεν το γνωρίζω ακόμα. Η επιθυμία μου είναι να κάνω διασκευές, μόνο όταν έχω κάτι να πω. Δεν θέλω απλά να ξανατραγουδάω γνωστά κομμάτια με άλλο τρόπο, θέλω πάντα να δίνω μια διαφορετική εκδοχή. Υπάρχει σίγουρα μια που θέλω να κάνω με τον Σπύρο -τον τραγουδιστή των 43 sunsets-, σε ένα τραγούδι που παίζαμε σε ακουστικά live το 2009.. Αλλά μέχρι εδώ μπορώ να αποκαλύψω!
Το Υπόγειο: Είναι στα σχέδιά σου μια ολοκληρωμένη κυκλοφορία με διασκευές – ένα cover album; Τι παίζει με τα δικαιώματα κλπ; Δεν μοιάζει εύκολη υπόθεση… Και -πέρα από τις διασκευές- σκέφτεσαι κάποια κυκλοφορία με δικά σου πρωτότυπα τραγούδια;
Χτύπησες φλέβα.. Η πονεμένη ιστορία του Nightcall-Under your spell, μου έδειξε ότι είναι πολύ δύσκολος ο δρόμος να πας επίσημα σε μια τέτοια απόπειρα. Εν συντομία, είχαμε μια πρόταση το 2014 νομίζω (2 χρόνια αφότου κυκλοφόρησε το κομμάτι), από το compact disk club να συμπεριλάβουν την διασκευή μας σε μια επίσημη συλλογή τους. Ξεκινήσαμε να πάρουμε τα δικαιώματα επίσημα, δηλώνοντας ότι δεν θέλουμε χρηματικό μερίδιο από τις πωλήσεις. Έλα όμως που τα δικαιώματα του Nightcall δεν τα έχει ο Kavinsky που του άρεσε η διασκευή μας, αλλά ο ένας εκ των Daft Punk! Ο οποίος μάθαμε ότι απορρίπτει ό,τι πρόταση έρθει από μουσικούς που δεν είναι «διάσημοι/φτασμένοι» κλπ. Έτσι, όχι μόνο δεν πήραμε τα δικαιώματα, αλλά μας κατέβασαν και το τραγούδι από το YouTube, που τότε είχε φτάσει πάνω από 200k views αν θυμάμαι καλά. (Ευτυχώς, υπάρχουν πολλά uploads από fans, και το κομμάτι υπάρχει ακόμα διαθέσιμο online..)
Μετά από όλα αυτά πήρα την απόφαση, απλά να κάνω το κέφι μου με τις διασκευές, και να τις διαθέτω δωρεάν στο YouTube, χωρίς κάποιο όφελος, αναφέροντας ότι τα δικαιώματα τα έχουν οι ίδιοι οι δημιουργοί. Ελπίζω να συνεχίσει να είναι εφικτό και στο μέλλον αυτό, γιατί αλλάζει συνέχεια η πλατφόρμα και φοβάμαι ότι κάποια στιγμή αυτή η ελεύθερη έκφραση δεν θα είναι δυνατή.
Ανεξαρτήτως όμως των παραπάνω δυσκολιών, η κύριά μου επιθυμία ανέκαθεν ήταν να συνθέτω τα δικά μου τραγούδια. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, εκφράζομαι ολοκληρωτικά σαν Διονύσης είτε στο παρελθόν πίσω από τις μπάντες, είτε τώρα πίσω από το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο CobaLus. Ήδη ο πρώτος δίσκος ξεκίνησε να ηχογραφείται και θα κυκλοφορήσει -εκτός απροόπτου- μέσα στο 2020!
Το Υπόγειο: Ποιο είναι το κριτήριο επιλογής των τραγουδιών που διασκευάζεις, πέρα από το προφανές, να σου αρέσουν δηλαδή;
Πρέπει να τα κουβαλάω για καιρό μέσα μου και να νιώθω ότι το τελικό αποτέλεσμα έχει πάρει μια «μοναδική» μορφή, που κανείς άλλος δεν θα έκανε. Ελπίζω να το καταφέρνω.
Το Υπόγειο: Ποια πιστεύεις πως είναι τα συστατικά για μια καλή και επιτυχημένη διασκευή;
Να έχει αλήθεια, όπως όλα τα πράγματα που έχουν να κάνουν με το συναίσθημα. Πρέπει να σε εκφράζει απόλυτα και το αρχικό τραγούδι, μα και η τελική διασκευασμένη μορφή. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν ακούω ότι οι διασκευές μου αρέσουν στο κοινό πιο πολύ από την αρχική εκτέλεση, εκεί νιώθω ότι πέτυχε.
Το Υπόγειο: Πάντως, γενικά το θεωρώ “ρισκαδόρικο” σπορ. Θέλω να πω πως είναι αρκετά ριψοκίνδυνο, ως και επικίνδυνο, θέλει θάρρος και… cojones να τα “βάζεις” με κομμάτια που έχουν γίνει πασίγνωστα από άλλους μουσικούς όπως οι Oasis, οι Doors, οι Arctic Monkeys κλπ. Και είναι και οι ακροατές πολύ περισσότερο αυστηροί… Τι πιστεύεις γι’αυτό;
Ίσως έχω άγνοια κινδύνου! (γέλια) Ποτέ δεν νιώθω ότι τίθεται θέμα σύγκρισης με τέτοια σημαίνοντα ονόματα. Ο τρόπος που προσεγγίζω τις διασκευές είναι να δίνω την οπτική μου, όχι να προσπαθώ να μιμηθώ. Δεν θα δίσταζα στιγμή να διασκευάσω μέχρι και Queen -θεωρώντας τον Freddie τον απόλυτο τραγουδιστή, έναν εξωγήινο που ήρθε στη Γη και έφυγε ξαφνικά-, αλλά πάντα με το προσωπικό μου ύφος.
Το Υπόγειο: Ας εστιάσουμε λίγο στη σημερινή μας πρεμιέρα: Wonderwall των φοβερών και τρομερών Oasis. Τι σημαίνει για σένα αυτό το τραγούδι;
Το ομορφότερο με το συγκεκριμένο τραγούδι είναι ότι για τον καθένα μας μπορεί να σημαίνει κάτι τελείως διαφορετικό, μιας και η ίδια η λέξη Wonderwall δεν έχει ερμηνεία! Στη φαντασία μας καλπάζει αχαλιναγώγητο το νόημα της λέξης, και ο στίχος «and after all, you’re my wonderwall» μπορεί να εκφράσει αυτό το χάος του έρωτα που δεν χωρά σε λέξεις. Με την δικιά μου slow emotional εκδοχή, θέλω να μεταδώσω κάτι από αυτό το χάος…
Το Υπόγειο: Μπορείς να θυμηθείς πότε το άκουσες για πρώτη φορά;
Οι Oasis, είναι για μένα η εφηβική μου καψούρα που βαστά γερά ακόμα και σήμερα. Θυμάμαι να το ακούω στο MTV το 1995 ή 1996 -στα καλά χρόνια του MTV- και να λένε για αυτούς ότι είναι οι νέοι Beatles! Κάπου εκεί αρχίζω να μαγεύομαι από τη φωνή του νέου Liam, τις ακουστικές κιθάρες του Noel, και τους όλο attitude μα και υπόγειο συναισθηματισμό στίχους τους.
Το Υπόγειο: Οι 10 αγαπημένες σου διασκευές of all time; Η δική μου λίστα θα ξεκινούσε από το Jolene των White Stripes…
Θα αναφέρω τις πρώτες που μου έρχονται στον νου (με τυχαία σειρά).
Ulver – Solitude (Black Sabbath)
Fischerspooner -15th (Wire)
Black Sabbath – Warning ( Aynsley Dunbar Retaliation)
Somebody – Veruca Salt (Depeche Mode)
Jose Gonzales – Heartbeat (The Knife)
Triggerfinger – I Follow Rivers (Lykke Li)
Tears and Marble – What is love (Haddaway)
Put a spell on you – Marilyn Manson («Screamin’ Jay» Hawkins)
Sparklehorse and Thom Yorke – Wish You Were Here (Pink Floyd)
Matina Sous Peau – Μεταμορφώσεις (Βλάσης Μπονάτσος)
Το Υπόγειο: Διονύση πριν σε αποχαιρετήσουμε θα θέλαμε να σε συγχαρούμε και για την έταιρη αγάπη εκτός της μουσικής, τη φωτογραφία. Καταπληκτικές φωτογραφίες! Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με την φωτογράφηση και ποια τα σχέδια σου στο εν λόγω πεδίο;
Με την φωτογραφία άρχισα να ασχολούμαι δειλά-δειλά το 2010 που αγόρασα και την 1η μου DSLR Nikon, και άρχισα να πειραματίζομαι. Εδώ και δύο χρόνια εστιάζω στη φωτογραφία που με εκφράζει προσωπικά, και είναι το αστικό τοπίο, ως επί το πλείστον της Αθήνας. Σχέδια; Χμμ.. Για την ώρα απλά θέλω να φωτογραφίζω, και αν κάποια στιγμή προκύψει κάποια έκθεση καλοδεχούμενη. Κύριος μου στόχος είναι ο πρώτος προσωπικός δίσκος για την ώρα.
Το Υπόγειο: Και είναι και τα ποιήματα… Πάμε για βιβλίο; Ποιες είναι οι κύριες θεματικές σου και από πού αντλείς τις εμπνεύσεις σου;
Πάμε ολοταχώς! Κάποια ποιήματά μου υπάρχουν και online στο προσωπικό μου blog, όμως αρκετά παραμένουν για την ώρα κρυφά.. Από το 2018 παρακολουθώ το ποιητικό εργαστήρι του Τάκη Σινόπουλου το οποίο με έχει βοηθήσει πάρα πολύ, και νομίζω ότι έχω στα χέρια μου πια την πρώτη μου ποιητική συλλογή. Τώρα είμαι σε φάση επιμέλειας και οργάνωσης, αλλά είναι στα άμεσα μου σχέδια η κυκλοφορία της πρώτης συλλογής..
Δεν είναι πολλά τα θέματα της ποίησης, θάνατος και έρωτας.. Νομίζω τα δικά μου κινούνται στην μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου στην σύγχρονη πόλη ενώ παράλληλα υπάρχει ο έρωτας ζωοποιός αλλά και δυσλειτουργικός. Η έμπνευση έρχεται πάντα μέσα από την προσωπική εμπειρία αλλιώς θα ήταν μια φιλολογική ψευτιά. Στα ποιήματα πρέπει πάντα να υπάρχει αίμα.
Το Υπόγειο: Διονύση ευχαριστούμε πάρα πολύ!!!
Εγώ ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και για την φιλοξενία της διασκευής μου στο μουσικό site σας! Μεγάλη μου τιμή!
