Στη δροσιά μιας αναπάντεχης, πολύχρωμης βροχής
κάτω απ’ το φως του διαλυμένου φεγγαριού
θα τραγουδάμε ξαφνιασμένοι το τέλος της αρχής
με μελωδίες του παλιού καλού καιρού
Σε πολιτείες σκοτεινές κάτω απ’ τη γη
καθώς η άνοιξη δε θα `ρχεται, θα αργεί
θα ερωτευόμαστε ο ένας τη σκιά του αλλουνού
θα `μαστε οι λίγοι οι εκλεκτοί και οι τυχεροί!
Ζήτω οι βόμβες κύριοι!
Ζήτω το καλοκαίρι!
Cobalus 