«αλάτι στις πληγές» , εγώ λέω οινόπνευμα.
οι λέξεις αποκτούν νέα σημασία, καθώς σπάνε τις αντιστάσεις και τα θέλω σου.
Έρως και Θάνατος.
η αιώνια μίξη.
πότε ήξερες τι ήθελες?
πότε νόμιζες ότι ήξερες αλήθεια?
αυτά τα χαχανητά τριγύρω όλο και πληθαίνουν, σαν να μιλούν με κραυγές.
«Χρυσές» κραυγές.
οι λέξεις σου πηγάζουν από την άγνοια της μονοδιάστατης κοινωνικής σου ύπαρξης.
–γιατί επιμένεις να αγνοείς τη φύση σου?-
γιατί σε απωθείς βαθιά μέσα σου?
δε θα καταλάβεις αλλιώς.
δε θα μάθεις ποτέ.
αν δεν το κυκλώσεις το κτήνος, πώς θα πνίξεις το κέντρο του?
είναι κι αυτή η δεκτικότητα και η ταύτιση τριγύρω, σαν ιός που εξαπλώνεται με μανία καταστροφής.
(αυτή η θυμωμένη μαζική ερωτοληψία λόγω καταπιεσμένων ορμών.)
με κάνει να νιώθω οτι δεν υπάρχει χρόνος, ότι χάνεται το παιχνίδι πριν καν αρχίσει.
με κάνει να φοβάμαι.
με κάνει να γράφω αυτές τις λέξεις σαν ημερολόγιο.
άραγε, θα τα θυμόμαστε όλα αυτά κάποτε και θα γελάμε?
